SPOOKSERIES

Ik mag wel graag kijken naar televisieseries uit Amerika waarin spoken en geesten de hoofdrol spelen.
Daar zijn er nogal wat van. Dat komt omdat in dat land iedere plaats z'n 'ghostclub' heeft en technofreaks van velerlei pluimage het heerlijk vinden om met geavanceerde EMF meters, infrarood camera's, bewegingsdetectoren en EVP apparatuur de geesten op te sporen en tot actie te dwingen.
Vanmiddag bekeek ik enige afleveringen van Ghost Adventures, een serie waarin drie jonge mannen zich een nacht laten opsluiten op een locatie die een spookreputatie heeft.
Omdat men in de US de gewoonte heeft om gebouwen die zichzelf overleefd hebben gewoon te laten staan tot ze vanzelf in elkaar donderen, is het land rijk aan de mooiste en gruwlijkste ruïnes van bovenmenselijk grote gevangenissen en psychiatrische inrichtingen. Broedplaatsen van menselijk leed, menselijke wreedheid en menselijk onvermogen, dikwijls ver van de bewoonde wereld, waar destijds duizenden leefden en stierven, vaak op manieren waar we maar liever het fijne niet van weten.
Amerika, dat zichzelf laat voorstaan op mensenrechten en niet ophoudt anderen in dat opzicht de les te lezen, is in werkelijkheid een van de meest achterlijke ontwikkelingslanden op het gebied van sociale voorzieningen en de rechten van het individu. Quantanamo Bay is bepaald geen dieptepunt, het kan altijd nog erger.

Zo was ik vanmiddag even in de Moundsville Penitiary, West Virginia. Een gigantisch gebouw dat in 1995 werd gesloten en sindsdien leeg staat. Speelplaats voor geesten die de overstap niet gemaakt hebben. Bang voor wat ze daarna te wachten staat, wed ik.
Zulke series hebben een komische zijde: een man die schreeuwend (zijn geesten soms doof?) de dooie gevangenen uitdaagt om hem 'iets te doen' , maar die zich uit z'n hemd schrikt bij ieder geluid en het dan op een lopen zet.
Nou ja. Goed voor de kijkcijfers waarschijnlijk. Alle afleveringen zijn ongeveer veel van hetzelfde.
Het geeft een beeld van Amerika, maar niet van de geesten.

Anders is dat bij mijn lievelingsserie 'Paranormal State' .
Wie geïnteresseerd is in dit soort dingen, geen sensatiezucht heeft en een laptop die regiovrij is, zou die serie moeten zien. Ik ben er weg van.
In tegenstelling tot de meeste series uit de US en Engeland gaat het hier om een groepje studenten met eerlijke bedoelingen en een oprechte wens om families te helpen die te lijden hebben onder geesten in hun huis.
De groep bereist heel Pennsylvania. Spil en oprichter is de charismatische Ryan Buell, een serieuze midden twintiger met een warme uitstraling maar een objectief oog voor wat er werkelijk aan de hand is.
In deze serie geen hysterisch gekrijs, geen dove spoken, geen uitdagingen. Het doel is duidelijk: hulp aan mensen die vaak totaal ten einde raad zijn door wat zich in hun oude of nieuwe huis afspeelt.
Ryan en zijn team brengen soms enkele dagen door met zo'n familie, voeren gesprekken, ondervragen vroegere bewoners, duiken in de historie van huizen en grond. Een goed medium (meestal Chip Coffey) werkt mee, en waar nodig een priester.
Bij hun vertrek is het hart van de betreffende familie meestal een stuk lichter. Als de narigheid niet verholpen is, volgt er een follow-up.

Zo kan het ook.
Rijst de vraag waarom paranormaliteit bijna altijd overgoten moet worden met sensatie en heftige effecten.
Waarom ghost-busters, presentatoren en mediums als die van Ghost Adventures en het langlopende Engelse Most Haunted zich aanstellen als opgefokte pubers. Waarom er altijd geschreeuwd en gegild moet worden.
Geen wonder dat sceptici de verschijnselen als een kermis beschouwen die mensen terugvoert naar middeleeuwse angsten en bijgeloof.
We mogen dan nu posch apparatuur hebben ipv dansende tafels, maar de sensatiezucht is sinds de 19de eeuw alleen maar toegenomen. Jammer jammer.