BERICHT UIT HET HIERNAMAALS

Minstens 30 jaar geleden schreef Astrid Lindgren, de bedenker van Pippi Langkous en andere onsterfelijke figuren, een boek met de titel : De gebroeders Leeuwenhart.
Dat boek baarde opzien en kreeg een storm van kritiek: het zou kinderen aansporen tot zelfmoord en was daarom gevaarlijke lectuur.
Ik las het mijn kinderen voor, en die zijn nog steeds, godzijdank, in leven.
Het zelfde hebben we gezien met Harry Potter: mensen met extreme overtuigingen zien overal gevaar en een boze invloed op tere kinderhersenen, terwijl een ander er alleen een mooi verhaal in ziet.
Zo was het met De Gebroeders Leeuwenhart, wat mij betreft.
Het verhaal speelt grotendeels in het hiernamaals, waar twee broertjes, de een door een heldhaftige reddingsactie en de ander door ziekte voortijdig terechtkomen.
Maar voor hen geen harpspel en eeuwige heerlijkheden: er moet gewerkt worden.
Want net als op de aarde is er oorlog aan Gene Zijde, en het oudste broertje heeft alweer een heldhaftige rol op zich genomen door de opstand tegen een hiernamaalse dictator te leiden.
Aan het eind van het boek springen de broertjes weg uit die bedenkelijke wereld, naar beneden, een andere, volgende, en hopelijk betere dimensie in.
En dat was wat ouders op de achterste benen deed staan, want ze zagen in gedachten hun kroost al springen.
Of het verhaal ooit concreet die zorg heeft gerechtvaardigd weet ik niet.
Hoe je't ook bekijkt: een moedig boek.
En de vraag rijst: wat heeft Lindgren bewogen om dat boek, zo totaal anders van haar meer populaire werk, te schrijven? Want dat er een spirituele gedachte achter zit is duidelijk.

Simon Vestdijk, een nu zo ongeveer vergeten maar ooit belangrijke auteur, schreef de roman 'Bericht uit het Hiernamaals'.
Dat las ik als puber, en hoewel ik het nooit meer in handen heb gehad staat me levendig bij hoe de verteller bericht dat er weer een groep mensen naar een andere dimensie/deel van het hiernamaals is vertrokken.
Periodiek gebeurt dat, zegt Vestdijk in zijn roman, die een wat omineuze ondertoon heeft; men weet het niet, maar men vermoedt...en zwijgt er liever over.
Ongeveer zoals in 'Watership Down' van Richard Adams, waar een vetgemeste konijnenkolonie periodiek gedecimeerd wordt door een 'bovennatuurlijke' gebeurtenis waar niet over gepraat wordt ...de prijs voor 'voer en veiligheid' .
Het Spiritualisme gelooft dat we door verschillende sferen gaan, afhankelijk van onze 'geestelijke groei' , en de stand van onze zaken toen we nog hier beneden rondwandelden.
Daarom zullen mensen in 'hogere sferen' niet meer aan mediums verschijnen; die fase hebben ze gehad.
Dat ze behalve van hun eigen sfeer weinig kunnen vertellen is dan ook geen wonder meer. Wij weten ook niet wat zich allemaal in de wandelgangen van Den Haag afspeelt, en dat is maar goed ook, of onze bloeddruk zou gevaarlijk stijgen.
Spiritualistische doctrines zeggen dat de mens niet wezenlijk verandert als hij dood is. We blijven onszelf, en dus is enig sleutelwerk aan te bevelen, zowel hier als daar.
Als dat zo is, dan is zelfs een oorlog daarboven niet uitgesloten. Hoewel het eerste medium dat daarover begint nog geboren moet worden.
Dus misschien valt het mee, en kunnen we straks met een gerust hart springen.