Onze buurvrouw draagt een zilveren doodskist om haar nek. Ongeveer 10cm lang, met een kruis erop. Haar idee van christelijk. Voor de meeste mensen minstens morbide.
In het verleden is Spiritualisten vaak verweten dat ze teveel met de dood bezig waren en te weinig met het leven.
Waar of niet waar, in de 19de eeuw was preoccupatie met de dood een goede gewoonte, en Spiritualisten vormden daarop geen uitzondering, al zagen ze het hiernamaals wat positiever dan de meesten.
In onze tijd zijn we gewend dat hardrockers met schedels en andere symbolen van dood en geweld hun identiteit vormgeven. Ik denk dan altijd aan de man van de waterkristallen, Masaru Emoto, die rijst heeft laten bederven door er een etiketje 'sterf' op te plakken. We kunnen ons met terechte zorg afvragen wat er met onze jongeren gebeurt die zich vrijwillig behangen met helse symbolen, en hun muzikale voorkeur laten uitgaan naar dreunend zwarte aanslagen op hun aura.
Wat bezielt ze? En wat doet het met hun ziel?
Hoe komt het toch dat mensen flirten met dood en verderf, alsof het rozengeur en manenschijn is?
Ik weet het niet, en u waarschijnlijk ook niet. Psychologie schiet hier tekort.
Maar wat ik wel weet is dat er occulte krachten aan het werk zijn waar we niet te makkelijk over moeten denken.
Soms ben ik blij dat ik niet helderziend ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten