MYSTIEK KIND

Julie Hill in: Arielle Ford 'More Hot Chocolate for the Mystical Soul'

Veel ouders merken op dat hun babies in de verte staren, alsof hun blik getrokken wordt naar iets wat de ouder niet kan zien.
"Waar kijkt hij/zij naar?" hoor je vaak vragen in de buurt van een baby.
Toen mijn derde kind Sutton was geboren, kwam ik er achter wat hij zag, maar ik niet. En meer dan dat.
Als baby was Sutton helemaal normaal, en hij pikte het familieleven moeiteloos op. Maar toen hij begon te praten werd dat anders. Sutton was geen gewone peuter. Hij volgde me door het huis en vertelde me wat de kleur van mijn 'licht' was. Hij vertelde me zelfs de betekenis van de kleuren, en wat ik kon doen als die kleuren niet zo uitgebalanceerd en vredig waren als hij dacht dat ik ze wilde hebben.

Mijn vader stierf toen Sutton 3 was. Toen werd het werkelijk interessant.
Sutton gaf boodschappen door van mijn overleden vader, dingen die hij nooit had kunnen weten en soms ook dingen die hij niet begreep omdat hij daar te jong voor was. Toen begon hij ook boodschappen door te geven van andere familieleden die er niet meer waren. Mijn vader was de enige die hij persoonlijk had gekend. Hoe kon hij weten dat mijn grootmoeder zoveel van het strand hield? En dat mijn moeder zo graag taarten met een knapperige korst maakte, en vond dat ik daar beter m'n best op moest doen? Hielden mensen in het hiernamaals zich echt met zulke dingen bezig?
De boodschappen - sommige aards, en andere absoluut geïnspireerd, gingen jaren door. Op een dag begon Sutton Duits tegen me te spreken, wat ik niet verstond. "Herinner je je niet, mammie", zei hij, "toen ik de dokter was en jij de zuster, en wij samen moesten zorgen voor de soldaten? Toen luisterde ik niet naar ze maar dat ga ik nu wel doen." Later legde hij uit dat Duitse soldaten hem 'toen' hadden verteld over hun transcendente eraringen rond hun dood, maar daar had hij toen, in het vorige leven, geen tijd en aandacht voor gehad.
Sutton vertelde me ook over een leven dat we samen hadden gehad en waarin hij mij oorbellen had gegeven, die hij precies wist te beschrijven. Over dat leven vertelde hij dat we een gearrangeerd huwelijk hadden, en dat mijn moeder in dit leven zijn moeder was in dat andere bestaan, en dat zij mij had gekozen om nu Suttons moeder te zijn. Dat verhaal vertelde hij waar de buurvrouw bij was, die, nou ja, de schok van haar leven kreeg.
Als hij me die verhalen vertelde was het niet het gepraat van een kleuter. Hij sprak alsof hij volwassen was, en zo ervoer hij het ook. Zijn hele manier van doen veranderde en werd volwassener, en zijn ogen hadden die peinzende uitdrukking alsof ze zagen wat ik niet zag...
Op een dag toen Sutton ongeveer 8 was, bracht ik hem naar school en vroeg ik hem waarom hij niet meer praatte over de 'lichten' rond mensen en planten. Hij antwoordde: "Mam, het is tijd voor mij om een aarde-mens te worden." Zijn toon was zo bewust, zo zeker.
Sindsdien heeft hij nooit meer iets paranormaals gezegd. Hij is nu negentien.
Het waren magische en mystieke jaren die we samen hadden. Ik mis nog steeds onze merkwaardige gesprekken over engelen en onze levens samen, over dode familieleden en God, waar kinderen vandaan komen en wie van zijn vrienden er ook zulke dingen meemaakte en astraal kon reizen.
Ik hoop dat ik er goed aan heb gedaan zijn spontane en natuurlijke zelf aan te moedigen.
Sutton studeert nu massacommunicatie. Dat lijkt me passend.