STUKJES EN BEETJES

Deze keer geen overpeinzing die te maken heeft met het Ongrijpbare, maar eentje die me evengoed van het hart moet omdat ik nou eenmaal iemand ben die op veel slakken die we dagelijks voorbij zien trekken zout legt.
Nu alle grotere structuren in de naam van de Heilige Privatisering worden opgesplitst in grijpgrage particuliere ondernemingen en niemand meer z'n gezonde verstand schijnt te kunnen gebruiken als het gaat om wat werkelijk deugt, komt het mij voor dat er hier een mechanisme aan het werk is dat we ook in andere facetten van ons dagelijkse leven terugvinden.
Kijkend naar reclame dan valt het me op dat de reclamemakers in body producten de weg helemaal kwijt zijn. Diepe wanhoop moet hebben toegeslagen, want hoe je't ook keert of draait, we blijven zitten met twee armen en twee benen, handen en voeten, één hoofd en één romp, en daar is dan nog wat haar bovenop geplant.
Schluss. Basta. That's it.
Desalniettemin weten reclame-yuppen ons lichaam te verdelen in een oneindig aantal stukje en beetjes: - tig soorten haar - natuurlijk of 'gekleurd' - vele soorten wimpers en nagels, oneindig veel huidtypen en tandgevoeligheden, om van geuren en uitscheidingen maar te zwijgen. Godelieve, wat zitten wij ingewikkeld in elkaar, nooit geweten dat we zoveel onderdelen hadden.
Gelukkig maar dat er voor de meest miniscule eigenschap of afwijking van ons handig gebouwde en in de regel goed functionerende lichaam een zalfje, lotionnetje, crèmpje, sjampootje of tandpastaatje te koop is.
En al die hoogstnoodzakelijke producten kunnen we dan verwijderen of aanbrengen met veelvormige borsteltjes, prijzige electrische ongein en een arsenaal aan wattenstokjes, tissues, tandenstokertjes en kwastjes, en weer andere lotionnetjes, watertjes en gelletjes.
Want opeens heeft ieder meidje van 20 rimpels, puisten, een sinaasappelhuid, gespleten haarpunten, een onhandelbare pruik en zeker de verkeerde haarkleur, 'gevoelige' tanden, waardeloze wimpers, een overmaat aan tandsteen, eelthielen en gruwelijke kalknagels waardoor ze haar voeten zelfs in het zwembad moet verbergen.
Stel je voor! Ik moet er niet aan denken.
Ons leven zou voorbij zijn als we in het openbaar onze eksterogen onbedekt zouden laten.
Wat zouden de buren niet denken!

Wat mij betreft zijn we gek geworden.
Wie al jong begint met smeren kan rekenen op een snel verouderende huid, die vervolgens godzijdank en geld en middelen dienende weer door de plastisch chirurg in model getrokken kan worden.
Wat is er mis met water en zeep?
Wat is er mis met zichtbare natuurlijke veroudering, als onze leeftijd er naar is?
Wat maakt een rimpel zo vreselijk dat we er van wakker moeten liggen? Of grijze haren? Worden we daar minder mens van, of minder waard?
Wat kost het allemaal, aan geld, aan gemoedsrust, aan zelfrespect, aan ethisch benul?
En waarom laten we ons 'gebreken' aanpraten die we niet hebben, en daarmee producten die ongebruikt de houdbaarheids- datum liggen te overschrijden?

Ik maak me ernstig zorgen. Voornamelijk vanwege ons mensbeeld dat steeds meer op dat in een lachspiegel begint te lijken, maar zeker ook vanwege die arme reclamejongens die in dienst van die stakkerige beauty industrie steeds maar weer nieuwe onderdelen van ons lichaam moeten zien te vinden die zo vreselijk nodig aandacht verdienen.
We hebben alles al gehad. Meer zit er niet aan.
Mij dunkt dat we onderdehand op zijn.