Wonderbaarlijke genezingen. Ze komen voor. Wat de sceptici ook beweren, ze gebeuren.Feiten trekken zich niets aan van geloof in hun bestaan, wat heerlijk is dat toch.
Op internet vond ik een artikel van Jody Forest over St. Medard, een kerkhof in Parijs, waar tussen 1727 en 1732 de wonderlijkste dingen gebeurden.
Het begon met de begrafenis van Francois de Paris, diaken en een gerenommerd healer in die dagen. De man was maar 37 jaar oud toen hij stierf. Tijdens zijn werkzame leven verkondigde hij dat men alleen door de gratie van God kon worden genezen, en niet door eigen inspanningen.
Een grote menigte mensen volgde zijn kist en toen de Paris in zijn graf werd neergelaten gebeurde er een wonder: een jongetje dat geboren was met gebreken en nooit normaal had kunnen lopen begon te stuiptrekken, en even later danste hij volkomen genezen tussen de verbijsterde toeschouwers. Zijn geatrofieerde been kreeg zienderogen een gezonder aanzien, en al snel was er niets meer van zijn narigheid te merken.
In een tijd waarin de medici niets beters wisten dan bloedzuigers en trepanaties en het leven nog veel gevaarlijker was dan tegenwoordig, was het aantal mensen met handicaps en ongeneeslijkheden niet te tellen.
Nu stroomden die natuurlijk van alle kanten toe. Wonder na wonder gebeurde. Instant healing van de meest vreselijke kwalen. Behalve de behoeftigen stroomden ook de notabelen toe, om de merkwaardige gebeurtenissen te controleren en te boek te stellen.
Maar op 7 september 1731, toen een advocaat en zijn sceptische vriend de magistraat de scene bezochten, nam de parade van de genezenen een sinistere wending. De magistraat zag hoe vrouwen zich in onmogelijke bochten wrongen terwijl ze in tongen spraken, een fenomeen dat je bijbels uit kunt leggen maar waar ook andere kanten aanzitten.
Hier was duidelijk sprake van bezetenheid. Vrouwen werden gruwelijk gemarteld en ze vonden het nog prettig ook. Ze vroegen zelfs om meer en schenen geen pijn te voelen
Een eind verderop waren vrouwen bezig hun hoofd in het vuur te houden, maar geen haar op hun hoofd verbrandde. Anderen waren doende de etterbuilen van patienten te likken.
Nou ja. Al met al geen scènes waar je blij van wordt.
In 1732 besloten de Parijse authoriteiten dat het welletjes was. Ze sloten de kerk en het kerkhof, hakten de bomen om en ruimden de graven.
Al die bizarre en beslist griezelige gebeurtenissen zijn uitvoerig vastgelegd en beschreven, en honderden waren getuige van het verkeren van hemel in hel.
Jeroen Bosch zou het bedacht kunnen hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten