ELFENEILAND

In Amerika gebeuren zonderlinge dingen. Bij ons beperkt het nieuws over dat immense land zich tot berichten over politiek, rampen en geweld, maar ik verzeker je dat de US een volkomen bizar en paranormaal land is, met een overvloed aan knettergekke maar interessante mensen, raadselachtige locaties en buitengewone tradities.
Er is ook een andere kant, maar die laten we hier even voor wat ie is.
Hoe dan ook: 'Weird' .
Alles kan in Amerika, ook dingen die in ons overgereguleerde landje absoluut ondenkbaar zouden zijn.

Neem nu Mackworth, een rond eilandje voor de kust van Maine met een oppervlak van een paar hectaren.
Percival Baxter (1876-1969), enkele jaren governor van Maine, woonde op het eiland, samen met zijn geliefde Ierse setters en zijn paard.
Baxter was een fervent natuurliefhebber. In het midden van het eiland maakte hij een stenen cirkel om zijn dieren te begraven, uiteindelijk 19 setters en een paard. Toen Baxter zelf zijn dieren achterna ging, vermaakte hij het eiland aan de staat, met de bepaling dat het eiland een ongerept stuk natuur zou blijven, toevluchtsoord voor wilde dieren en vogels.
Ook liet hij geld na voor het bouwen van een internaat voor dove kinderen.
En daarmee begon de magie.
De kinderen verkenden de natuur en de stranden. Aan de rand van het eiland staat een dode boom. Maar niet zomaar een. Dove kinderen zien stilte anders. De kinderen die konden praten fluisterden hun geheimen tegen de 'luisterboom'. De kinderen die dat niet konden, kerfden gezichten in het hout zodat ze gebarentaal konden gebruiken om zich te uiten.
Generaties dove kinderen bevolkten het eiland, en gaandeweg werd Mackworth ook door anderen ontdekt.
Maar niet aangetast in z'n ongerepte schoonheid. De geest van Parcival Baxter waakt over zijn eiland, en over dieren en elfen.....

Een jaar of 10 geleden ontdekte Tracy Kane, een schrijfster van kinderboeken, het eiland. Ze werd getroffen door enkele 'fairyhouses' die ze op in het bos zag staan: kleine fantasievolle 'huisjes' van natuurlijke materialen, zoals kinderen ze maken voor elfen en kabouters. Ze besloot er een verhaal aan te wijden.
Het boek werd een doorslaand succes, en niet lang daarna werd Kane gevraagd een workshop te geven op het eiland over het maken van Fairyhouses. Honderden ouders met hun kinderen kwamen erop af.
Hoewel Kane verwachtte dat het een zomeractiviteit zou zijn zonder verdere gevolgen, bleek het heel anders uit te pakken. Kinderen die daar een huisje bouwden, wilden weten hoe het met 'hun' elfjes ging. Ze wilden nieuwe, nog mooiere huisjes bouwen, en de ouders hadden geen leven tot ze weer met hun kinderen naar het eiland konden gaan.
Het bouwen ging de hele zomer en herfst door.
Toen gaf de staat Maine officieel erkenning aan het 'Fairy Housing Development Project', en zette een groot bord in het bos, 'Welkom op Mackworth Eiland's Gemeenschapsdorp' en daarbij de regels voor het bouwen, zoals: geen levende of kunstmatige materialen gebruiken, en wat je overhebt weer mee terug nemen.

Er zijn nu honderden elfenhuisjes op het eiland, gemaakt van takjes, bladeren en dood hout, gedecoreerd met veren, bloemen, schelpen, steentjes en dennenappels. Sommige huisjes zijn in de bomen gemaakt. Het moet een paradijs zijn voor Fairies.
En de ouders zijn net zo bezig als de kinderen, want het bouwen van een elfhuis is een magische activiteit, voor kinderen zowel als volwassenen.
De Luisterboom is nog volop in gebruik, en de geesten van de ierse setters en hun geliefde baas bewaken het eiland dat nog niets van zijn magie heeft verloren. De elfen, al of niet onderdak, zijn vast tevreden.
Komisch is dat er elfhuis-puriteinen zijn die ingezonden stukken in de krant schrijven over de eisen waar een elfhuis aan moet voldoen, willen elfen er in gaan wonen.
Dat lijkt me een heel aparte discussie, vooral omdat de elfen vast geen kranten lezen.
Maar zoals gezegd: in Amerika kan alles.