zondag 22 mei 2011

MEDIUMS en MEDIUMS

Vandaag kreeg ik een verslag van een vriendin uit Duitsland, die voor het eerst van haar leven naar een medium was geweest. In Duitsland zijn die dingen niet zo dik gezaaid als bij ons, en ze had er dan ook een eind voor moeten reizen.
Het medium, Paul Meek, schrijver van drie boeken, had het goed aangepakt. Hij vulde een paar uur met gezelligheid en het beantwoorden van vragen die iedereen ook van internet kan halen, gaf daarna twee uur pauze, en tenslotte nog eens een 'demonstratie' van 1½ uur, waarbij hij 10 mensen van een 'boodschap' voorzag, in de trant van 'Er staat een oudere meneer achter u, en u moet de groeten hebben' .

Zo bont maken we het bij Harmonia maar zelden mee.
Mijn vriendin dacht terecht dat de twee hits die hij in de hele avond presteerde mogelijk van handlangers waren gekomen. 
Deze Paul Meek vroeg €30, en aangezien de zaal zo'n 300 mensen bevatte was zijn winst niet onaanzienlijk. Mediumschap loont.
Mediumschap? 

Nog afgezien van het droeve effect van zulke 'mediums' op de geloofwaardigheid van écht begaafden, en het feit dat ze koren op de molen van sceptici zijn, kun je je afvragen wat mediumschap nou eigenlijk is.

Tegenwoordig zijn er erg veel mensen die hopen eenmaal voor een zaal te staan. Ze volgen cursussen en verkennen hun talenten. En als ze die niet hebben krijgen ze van anderen te horen dat ze die kunnen ontwikkelen, en dat 'iedereen een latent medium is'. New Age clubs zijn er goed in om valse verwachtingen te wekken.
Wat die optimisten bedoelen is dat ieder mens paranormale gevoeligheden heeft, want die horen gewoon bij ons biologisch gestel. En met een beetje aandacht en wat oefeningen kunnen we die wat naar de oppervlakte halen.
Maar daarmee zijn we nog geen medium, en geen paragnost, en zullen de meesten van ons dat ook nooit worden.
Mediumschap is nou eenmaal geen trucje dat je aan kunt leren, zomin als je concertpianist kunt worden zonder aangeboren muzikaal en instrumentaal talent. 

Onlangs las ik het boek van Eric Hatton, 'Taking Up the Challenge'. Eric Hatton is de voormalig president van de SNU (Spiritist's National Union) in Engeland, en dit jaar zag zijn autobiografie het licht. Als iemand weet wat een medium is dan is het Eric Hatton, want in zijn lange leven zag hij ze in alle kleuren en maten voorbijkomen.
Hij schrijft er dit over:
"Het spijt me te moeten constateren dat sommigen van onze leraren (op Stansted Hall, opleidingscentrum voor mediums) volhouden dat mediumschap geen specifieke gave is maar door bijna iedereen geleerd kan worden. Die gedachte onderschrijf ik niet, want mijn lange ervaring laat zien dat mediumschap - in tegenstelling tot 'psychisme' een privilége is, een gave die zorgvuldig gekoesterd en ontwikkeld moet worden door hen die hem hebben ontvangen."  

Juist ja. En wie hem hebben ontvangen merken dat doorgaans al op heel jonge leeftijd, en niet pas als ze lid worden van een vereniging als Harmonia, of een fancy New Age cursus gaan volgen. 

Ik denk dat we in deze tijd ernstig neigen naar nivellering. Ongeveer zoals tegenwoordig iedereen, ook al heb je hem van je leven nooit gezien, je 'vriend' wordt genoemd. Hoewel ieder mens bepaalde talenten heeft, zijn talenten, op welk gebied dan ook, geen algemeen goed. Als dat zo was waren we allemaal gelijk, en dat zijn we niet.
Voor helderziendheid en mediumschap geldt hetzelfde als voor muzikaliteit, beeldend talent of schrijverschap: enkelen hebben een aangeboren gave, maar de meesten niet. Misschien moeten we niet altijd willen wat een ander zegt dat we kunnen, maar kunnen we ons beter richten op datgene wat onze eigen gave is, en ontwikkelen wat ons van nature is gegeven.
Frauduleuze, slechte en middelmatige mediums zijn er al meer dan genoeg.

zaterdag 21 mei 2011

CRIMINEEL

Men wordt doodgegooid met bekende Nederlanders en iedereen die z'n kop op TV laat zien schijnt zich te mogen verheugen in 'helden' status. Dat is al gek genoeg maar in zekere zin onschuldig, hoewel elke misplaatste heldenverering gevaar met zich meebrengt.
Zo zat ik me ooit in de trein te verbazen over een stel meiden dat in verheerlijkte aanbidding een goor type aanhoorde, die met een sjekkie bungelend tegen z'n onschoren kin, in een - toen nog - niet roken coupé een misselijkmakend verhaal zat op te hangen over z'n kerfstok.
Waar of niet waar, het feit dat een stel grieten een 'held' had gevonden met een IQ van 60 en een moreel besef van -60 maakte me treurig, en vrees voor de toekomst maakte zich knellend van me meester. Want kinderen kan iedereen krijgen, maar ze opvoeden, dat is andere koek. 
Zo nu en dan horen we wel eens wat over vrouwen die verliefd worden op criminelen, meestal psychopatische moordenaars, mensen zonder geweten. Vrouwen zonder verstand schrijven smachtende brieven en komen op bezoek en soms wordt er getrouwd en een kind verwekt.
Waar die wonderlijke knik in het emotionele leven van zulke vrouwen zit zou ik niet weten, maar het is een ernstige verstuiking die zelden uit zichzelf geneest.  
Voor mijn gevoel heeft het iets te maken met zieligheid. Een crimineel is bewonderenswaardig zolang hij op vrije voeten anderen naar het leven staat, moedig als hij voor de politie op de vlucht is en zielig als hij is opgesloten.
In die toestand heeft hij recht op ons medelijden en ons begrip, en een bepaald soort vrouwen wil dat maar al te graag geven.
Hoewel ik zelf graag naar goeie detectives kijk en verslaafd ben aan die van de BBC, gaat dit mijn pet te boven.
Mensen (of dieren!) vermoorden heeft niets heroïsch, en de types die geen waarde toekennen aan Leven kan ik aanbevelen voor hemelse gerechtigheid. 
Maar als we mochten denken dat we te maken hebben met een nieuw verschijnsel, dan ga ik u nu even uit de droom helpen.
Tussen 1666 en 1670 vergiftigde de Marquise de Brinvilliers samen met haar lover respectivelijk haar vader en haar twee broers, om zich meester te kunnen maken van de familiebezittingen. Tussendoor had ze waarschijnlijk bij wijze van oefening nog wat mensen in een hospitaal aan hun eind geholpen.
Na 6 jaar voortvluchtigheid werd ze gepakt, veroordeeld en in 1676 ter dood gebracht. Maar op de dag van haar executie was de menigte zo onder de indruk van haar blauwe ogen en gratie dat men heftig protesteerde tegen het vonnis. De bewondering nam toe en tegen de avond was ze een heilige.
Na te zijn onthoofd en verbrand, maakte het publiek zich ijlings meester van de as, en sommigen ademden die met graagte in.
Enkelen voelden zich zo gesterkt dat ze het moorden zelf gingen beoefenen. 
In Engeland was in de 17de, 18de en 19de eeuw de jacht op relieken afkomstig van criminelen een veelbeoefend tijdverdrijf. Grote sommen werden betaald voor stukken touw waarmee iemand was gehangen, en elk onderdeel van iemands kleding, lichaam of bezittingen was een hebbedingetje waar beulen en grafdelvers een leuke bijverdienste aan hadden.
De moord in 1828 in Suffolk, Engeland  op Maria Marten door haar geliefde William Corder ging de geschiedenis in als de 'Red Barn Murder' . Deze toch niet zo heel ongewone moord bracht hele bevolkingsgroepen op de been. Men stroomde toe vanuit Wales en Schotland en zelf waren er die vanuit Ierland de schuur wilden bezoeken waar de vrouw was vermoord. Niet uit piëtistische overwegingen, maar om zich meester te maken van een stuk schuurdeur, een dakpan, een lap stof van Maria's jurk of een lok van haar haar, waar goed geld voor betaald werd. 
Dat de emoties zelfs van direct betrokkenen makkelijk in hun tegendeel kunnen verkeren weten we uit de geschiedenis van Gilles de Rais (1404-1444), martelaar en moordenaar van een onbekend aantal kinderen die hij naar zijn kasteel lokte om ze op gruwelijke wijze te vermoorden.
Gilles werd ter dood veroordeeld, maar vanwege zijn op-de-nipper boetekleed weenden en smeekten de moeders van de vermoorde kinderen om de man zijn zonden niet aan te rekenen. 
Het mocht niet baten.
Zijn dochter Marie richtte 6 jaar later een monument op op de plaats van zijn executie, wat een bedevaartsoord werd voor zwangere vrouwen.

Ik bedoel maar.