donderdag 25 februari 2010

DE JONGSTE DAG

Alweer m'n 100ste blog. Niet gek in nog geen twee weken tijd.
Een passend onderwerp dus:
Het Laatste Oordeel....

Misschien zijn er nog bejaarden onder ons die zich de animatiefilm 'Het Grote Gebeuren' herinneren, die in de 70er jaren werd uitgezonden op een gedenkwaardige Oudejaarsavond.
In die tijd waren animatiefilms nog voorbehouden aan Disney. Dit was wat anders. Schrijver van het oorspronkelijke verhaal was Belcampo, een meester in het bedenken van bizarre en humoristische verhalen met soms een diepere betekenis.
In Het Grote Gebeuren krijgen we te maken met de ondergang van de wereld, het scheiden van de bokken en de schapen, en de vreselijke monsterlijke maar duidelijk 2D wezens die over de vensterbank lopen op die allerlaatste, maar totaal niet verwachte dag. Ach, wat mooi. Al die pootjes. Engerd na engerd betreedt het beeld en spreidt verbijstering onder de toeschouwers.
En dan, als de gruwelijke waarheid tenslotte doordringt: wie overleeft het Laatste Oordeel?
De 20 minuten durende film eindigt met een beeld van ladders naar de wolken, engelen die afdalen en de witste zielen naar boven voeren.

Wat er met de zwarte varianten, de meerderheid, gebeurt laat zich raden: daar is geen redden aan.
Lees het verhaal zelf, het staat beslist op internet.

Aan dat Grote Gebeuren moest ik denken toen ik vandaag in de rubriek 'The Lighter Side' van Psychic News een artikel tegenkwam waar Belcampo dubbel om gelegen zou hebben.
We weten: als het om absurditeiten gaat kunnen de Engelsen er wat van.
In dit land heeft onlangs een firma het licht gezien die wel op een heel bijzondere manier geld probeert te verdienen.
De initiatienemers ontdekten een gat in de markt: stel, de vromen stijgen ten hemel, zoals beloofd in de Openbaring. De Tweede Komst van Christus is aanstaande. Maar wat gebeurt er in dat geval met de huisdieren?
Die hebben, althans in Christelijke ogen, geen ziel, dus die kunnen het schudden.
Iemand moet zich toch over hen ontfermen als de bazen dit aardse hebben verlaten? Ja toch? Niet dan?

De PRPC, de Post Rapture Pet Care voorziet in die behoefte. Als belijdende atheïsten hoeven de medewerkers zelf niet bang te zijn in de hemel terecht te komen; zij blijven lekker hier. En zo komt Fikkie in goeie handen.
Tenminste ...als je nu al vast £ 69.99 overmaakt. Zo'n € 80.- . Per huisdier, mogen we aannemen.
Jezus, waar zouden we zijn zonder mensen om zo'n gapend gat in de markt te dichten?

STOP!

Uit: Peter Holt 'Stars of India' 1998

Peter Holt, een journalist op zoek naar astrologen en voorspellers in India, vermeldt in zijn boek
' Stars of India' het volgende grappige en merkwaardige voorval.

Op bezoek bij Mr Rao, een astroloog van reputatie en geïntrigeerd door wat de man te vertellen heeft, drukt Holt de knop van zijn bandrecorder in. Na 5 minuten merkt hij dat het apparaat niet werkt. Dat is nog nooit eerder gebeurd, de recorder is betrouwbaar en werkt altijd feilloos.
Holt drukt meerdere malen op aan en uit, maar zonder het gewenste resultaat.
Rao ziet het geamuseerd gebeuren. "Je hebt m'n toestemming niet gevraagd" , zegt hij. "Geef maar hier."
Holt geeft hem de machine. Rao houdt het apparaat een minuutje vast en blaast erop. Dan geeft hij het terug aan Holt.
"Probeer nog maar eens", zegt hij. Holt drukt de 'play' knop in en de recorder begint te lopen.
"Hoe deed u dat?" vraagt hij aan Rao. "Overbrenging van krachten" zegt die, alsof het om de gewoonste zaak van de wereld gaat. "Je vroeg mijn permissie niet, dus stopte ik het apparaat. De laatste keer dat hier een buitenlander was, stopte ik zijn video camera."

MUZIKAAL WONDERKIND

Een berichtje uit het verleden....
uit Het Toekomstig Leven van juli 1900

Fragment uit een verhaal over muzikale wonderkinderen en daaraan gekoppeld de veronderstelling dat hun talent een overblijfsel is uit een vorig leven, hier een komisch fragment over een Spaans jongetje, Pepito Arriola, dat al vanaf zijn tweede jaar alles speelde wat hij hoorde. Op drie-jarige leeftijd gaf hij in het openbaar pianoconcerten.


Evenals Mozart verschijnt de kleine Pepito aan het hof, en wordt hij overladen met liefkozingen en geschenken van de grooten der aarde. Naar aanleiding van een concert, waarop de kleine virtuoos de inwoners van Madrid verrukt had, wenschte de koningin van Spanje hem te zien en liet zij hem uitnoodigen voor een feest aan het hof. De kleine Pepito kreeg volop koek, suikergoed en confituren. Vervolgens plaatste men hem aan de piano en speelde hij eenige stukken, op eene wijze, die deed vergeten dat het een kind was. Maar een klein ongelukje herinnerde de omstanders aan den leeftijd van den concertgever.
Van de tabouret komende, verloor hij zijn broekje. De familie werd verlegen, maar de koningin kwam glimlachend hem te hulp en bracht met moederlijke teederheid zelve zijn kleeding in orde.

De geschiedenis vermeldt niet, dat Mozart ooit iets dergelijks is overkomen.

KOEIEN RITUEEL

De meeste mensen die deze blog ontdekken zijn bekend met de infameuze veeverminkingen die zonder ophouden plaatsvinden in diverse staten van de US. Speculaties te over maar nooit een zekere verklaring waar we houvast aan hebben, of waar actie op ondernomen kan worden.
Dieren, meestal koeien worden dood aangetroffen minus hun geslachtsdelen, oog, lippen, bloedleeg en naar alle waarschijnlijkheid bewerkt met laser, want de wonden zijn dichtgeschroeid.
Roofdieren, zeggen de leunstoelsceptici.
Kul, natuurlijk. Dieren eten andere dieren op slordige wijze, en niets aan deze verminkingen is slordig.
De karkassen worden soms na dagen pas ontdekt, want de ranches in Amerika zijn groot en je vee tellen doe je niet dagelijks. Maar als ze worden ontdekt, blijkt dat zelfs de vliegen van de dode dieren zijn afgebleven.
Vaak hangt er een chemische lucht om de arme beesten.
En sporen? Ho maar. Niet van voetstappen, niet van roofdieren, niet van een angstige koe, geen afval, geen niks niet.
De enige verklaring die steek houdt is verticaal omhoog en recht naar beneden, zoals op het plaatje.
Een UFO. Waarmee de raadsels pas goed beginnen.

Internet staat vol met sites die verder ingaan op het fenomeen.
Daarom wil ik hier alleen een stukje vertalen uit het boek 'Stalking the Trickster' van Christopher O'Brien, een journalist die vele jaren onderzoek deed in de San Luis Valley, een uitgestrekt dal op de grens van Colorado en New Mexico, in de schaduw van de Sangre de Cristo Mountains.
Dit gebied is een hotspot wat betreft onverklaarbare verschijnselen. UFO waarnemingen zijn er aan de orde van de dag, black helicopters vliegen af en aan, vee wordt enthousiast verminkt en de Valley bewoners hebben het opgegeven om de sheriffs nog langer melding te doen; er is geen beginnen aan.
O'Brien schreef er eerder 3 boeken over: The Mysterious Valley, Enter the Valley en Secrets of the Mysterious Valley.
Nu het fragment uit zijn 4de boek dat een meer algemene aandacht heeft voor 'weird' .
O'Brien beschrijft hoe hij door een rancher meegenomen wordt naar de plaats waar het laatste slachtoffer ligt. Terwijl ze over de koe gebogen staan merken ze dat een grote prijsstier langzaam in de richting van de dode koe loopt. De rest van de kudde staat op enige afstand te grazen.
O'Brien: " De stier liep voorzichtig naar de koe toe, rook er aan en loeide een onwerkelijk hartverscheurende, treurige MOOO-OOO-OOOO....
Onmiddellijk kwamen de andere 30 tot 40 koeien donderend aanrennen over de prairie.
Ze gingen om het dode dier heenstaan, snuivend en met hun poten slaand in de richting van hun gevallen kameraad. Toen, met de klok mee, bewogen al die dieren zich langzaam in een kring om de dode koe heen.
Een koeien ritueel.
De 10 aanwezige ranchers stonden met open mond te kijken. Ik vroeg hen of ze ooit eerder zoiets hadden meegemaakt.
Ze schudden sprakeloos het hoofd. Een van hen zei: "In al de jaren dat ik rancher ben heb ik zoiets nog nooit eerder gezien."
Wat bracht die koeien tot zo'n uitzonderlijk ritueel? Instinctief moeten ze zich bewust geweest zijn van de ongewone dood van hun mede-koe, en misschien ook van het gevaar wat ze zelf liepen?
Er kan nog wel een raadsel bij.

ELFENEILAND

In Amerika gebeuren zonderlinge dingen. Bij ons beperkt het nieuws over dat immense land zich tot berichten over politiek, rampen en geweld, maar ik verzeker je dat de US een volkomen bizar en paranormaal land is, met een overvloed aan knettergekke maar interessante mensen, raadselachtige locaties en buitengewone tradities.
Er is ook een andere kant, maar die laten we hier even voor wat ie is.
Hoe dan ook: 'Weird' .
Alles kan in Amerika, ook dingen die in ons overgereguleerde landje absoluut ondenkbaar zouden zijn.

Neem nu Mackworth, een rond eilandje voor de kust van Maine met een oppervlak van een paar hectaren.
Percival Baxter (1876-1969), enkele jaren governor van Maine, woonde op het eiland, samen met zijn geliefde Ierse setters en zijn paard.
Baxter was een fervent natuurliefhebber. In het midden van het eiland maakte hij een stenen cirkel om zijn dieren te begraven, uiteindelijk 19 setters en een paard. Toen Baxter zelf zijn dieren achterna ging, vermaakte hij het eiland aan de staat, met de bepaling dat het eiland een ongerept stuk natuur zou blijven, toevluchtsoord voor wilde dieren en vogels.
Ook liet hij geld na voor het bouwen van een internaat voor dove kinderen.
En daarmee begon de magie.
De kinderen verkenden de natuur en de stranden. Aan de rand van het eiland staat een dode boom. Maar niet zomaar een. Dove kinderen zien stilte anders. De kinderen die konden praten fluisterden hun geheimen tegen de 'luisterboom'. De kinderen die dat niet konden, kerfden gezichten in het hout zodat ze gebarentaal konden gebruiken om zich te uiten.
Generaties dove kinderen bevolkten het eiland, en gaandeweg werd Mackworth ook door anderen ontdekt.
Maar niet aangetast in z'n ongerepte schoonheid. De geest van Parcival Baxter waakt over zijn eiland, en over dieren en elfen.....

Een jaar of 10 geleden ontdekte Tracy Kane, een schrijfster van kinderboeken, het eiland. Ze werd getroffen door enkele 'fairyhouses' die ze op in het bos zag staan: kleine fantasievolle 'huisjes' van natuurlijke materialen, zoals kinderen ze maken voor elfen en kabouters. Ze besloot er een verhaal aan te wijden.
Het boek werd een doorslaand succes, en niet lang daarna werd Kane gevraagd een workshop te geven op het eiland over het maken van Fairyhouses. Honderden ouders met hun kinderen kwamen erop af.
Hoewel Kane verwachtte dat het een zomeractiviteit zou zijn zonder verdere gevolgen, bleek het heel anders uit te pakken. Kinderen die daar een huisje bouwden, wilden weten hoe het met 'hun' elfjes ging. Ze wilden nieuwe, nog mooiere huisjes bouwen, en de ouders hadden geen leven tot ze weer met hun kinderen naar het eiland konden gaan.
Het bouwen ging de hele zomer en herfst door.
Toen gaf de staat Maine officieel erkenning aan het 'Fairy Housing Development Project', en zette een groot bord in het bos, 'Welkom op Mackworth Eiland's Gemeenschapsdorp' en daarbij de regels voor het bouwen, zoals: geen levende of kunstmatige materialen gebruiken, en wat je overhebt weer mee terug nemen.


Er zijn nu honderden elfenhuisjes op het eiland, gemaakt van takjes, bladeren en dood hout, gedecoreerd met veren, bloemen, schelpen, steentjes en dennenappels. Sommige huisjes zijn in de bomen gemaakt. Het moet een paradijs zijn voor Fairies.
En de ouders zijn net zo bezig als de kinderen, want het bouwen van een elfhuis is een magische activiteit, voor kinderen zowel als volwassenen.
De Luisterboom is nog volop in gebruik, en de geesten van de ierse setters en hun geliefde baas bewaken het eiland dat nog niets van zijn magie heeft verloren. De elfen, al of niet onderdak, zijn vast tevreden.
Komisch is dat er elfhuis-puriteinen zijn die ingezonden stukken in de krant schrijven over de eisen waar een elfhuis aan moet voldoen, willen elfen er in gaan wonen.
Dat lijkt me een heel aparte discussie, vooral omdat de elfen vast geen kranten lezen.
Maar zoals gezegd: in Amerika kan alles.

BLIKSEM

uit: 'Vital Signs', het blad van IANDS, december 2008

Tony Cicoria was in 1994 een succesvol chirurg van 42 jaar, practiserend in New York.
Terwijl hij aan de telefoon stond, werd hij door de bliksem getroffen en 10 meter weggeslingerd.
Hij had een bijna dood ervaring, en zag ook zijn lichaam van boven, terwijl ambulancebroeders hem in leven probeerden te houden.
Na 14 dagen ziekenhuis en wonderbaarlijk weinig schade mocht hij naar huis, en hij pakte zijn leven als chirurg weer op.
Na ongeveer een maand kreeg Tony opeens een enorme drang om naar pianomuziek te luisteren. Hij werd verliefd op Chopin. In een droom hoorde hij muziek in z'n hoofd en hij begon te componeren, na eerst te hebben leren notenlezen, en pianoles te nemen. Daarnaast werd hij heel spiritueel, en verdiepte hij zich in de Bijna Dood Ervaringen ervaringen van anderen, en wat wetenschappers daarover hebben geschreven.
In 2006 kwam hij in contact met Oliver Sacks, de beroemde neuroloog die hem onderzocht en stimuleerde zijn nieuw verworven talenten te ontwikkelen. Intussen heeft Cocoria zijn 'Lightning Sonate' , zijn eerste stuk muziek dat hem jaren door het hoofd speelde, voor publiek uitgevoerd.
Sacks denkt dat de bliksem de neurologische structuur van Cicoria's hersens ingrijpend heeft veranderd. Hij wijdt een hoofdstuk aan Cicora in zijn meest recente boek 'Musicophilia'.
In een interview voor IANDS, de amerikaanse organisatie voor mensen met een Bijna Dood Ervaring, zegt Cicora:
"Een ding waar ik absoluut zeker van ben: dingen gebeuren met een reden. God knipoogt."

Meer over Cicora op internet.

BORISKA

Boriska is een jongen uit het noorden van Rusland.
In 2004 was hij 7 jaar.
Hij werd 'ontdekt' door een stel Russische wetenschappers op expeditie in het noorden van het land. Boriska zat met hen rond een kampvuur. Na absolute stilte te hebben gevraagd begon hij te vertellen. Een van de wetenschappers was zo bij de tijd om een voice-recorder aan te zetten.
Boriska's verhaal duurde anderhalf uur. Hij sprak als een volwassene. De wetenschappers hingen aan zijn lippen.
De jongen vertelde over zijn leven op Mars, en in Lemuria.
Mars was ooit bewoonbaar, maar door een catastrofe verloor het zijn atmosfeer. Nu leven er nog Martians in ondergrondse steden. Hijzelf vloog dikwijls naar de Aarde voor wetenschappelijke missies.
Boriska herinnert zich zijn leven op Mars vanaf zijn 13de jaar. Oorlog was daar net zo gebruikelijk als op de aarde.
Overlevende Martianen en hun techniek zorgen dat de meeste Space-missions naar Mars tot nu toe zijn mislukt: ze zitten niet op ons te wachten.
Zijn kennis van UFO's was uitgebreid, en hij kon de wetenschappers goed uitleggen hoe ze in elkaar zitten, en hoe ze de afstanden overbruggen.
Ook van Lemurië weet Boriska een heleboel. Hij herinnert zich hoe het werelddeel in de zee verdween en hoe hij probeerde een vriend te redden toen er een gebouw instortte. Dat is niet gelukt, maar, zegt de jongen, "we zullen elkaar in dit leven weer tegenkomen".

Een latere ontmoeting met de moeder van Boriska, een dermatoloog, onthulde dat de jongen (geboren op 11 januari 1996) al met anderhalf jaar kon lezen. Vanaf zijn tweede jaar begon hij te vertellen over Mars. Boeken riepen zijn herinneringen op. Hij begon te mediteren in de lotushouding, terwijl hij dat nooit ergens had gezien.
Zijn moeder hield nauwkeurig een dagboek bij waarin ze optekende wat Boriska haar vertelde.
Toen hij vijf was begon hij te praten over een planeet Proserpina, die miljoenen jaren geleden door een kosmische ramp in stukken brak. De inwoners werden naar de 'vijfde dimensie' getransporteerd, een paralelle wereld. Vanaf Mars had Boriska de vernietiging kunnen waarnemen.
"De aarde", zei de jongen, is een bewust levend wezen, die de kinderen van Proserpina opving om ze te onderwijzen. Er worden op dit moment kinderen geboren die zich die planeet kunnen herinneren, en zich 'buitenaards' voelen. Soms ontmoeten ze elkaar in dromen.
De Lemurians gingen ten onder aan gebrek aan spiritualiteit. Magie deed de rest.
Boriska, die zichzelf ziet als een voorloper en een boodschapper, heeft een raad voor ons: "De overgang van de ene naar de andere wereld zal binnenkort plaatsvinden. Wat wij moeten doen is ons verbinden met onze bestemming en de weg omhoog volgen. De rest van zijn boodschap is 2000 jaar geleden ook al eens gegeven.

Waar of niet waar, Boriska is zeker bijzonder. Op Internet is uitvoerige informatie te vinden en diverse interessante gesprekken met de jongen die inmiddels een puber is geworden.

Bron: Internet en Pravda

woensdag 24 februari 2010

DE GEEST VAN CHARLES FORT

In het kader van deze blog is het misschien handig om wat achtergrondinformatie te geven over twee reuzen in het veld van 'Weird' .
Allereerst is daar Charles Fort (1874-1932), de man die een groot deel van zijn leven doorbracht in de British Museum Library en de New York Public Library, speurend naar berichten die de meeste wetenschappers niet kunnen boeien, maar die daarom des te interessanter zijn.
Fort verzamelde duizenden knipsels uit tijdschriften en kranten vanaf de 19de eeuw, en bracht die samen in vier onderkoeld komische boeken die nu in één band verkrijgbaar zijn: The Complete Works of Charles Fort.
Helaas niet vertaald, en ook niet te vertalen in het Nederlands zonder Fort tekort te doen.
Fort dreef de spot met wetenschappers die overal een oordeel over hebben zonder uit hun luie stoel te komen, en wreef hen de feiten in. Deze wereld is gekker dan we denken. Er gebeuren nou eenmaal veel dingen waar niemand (nog) een verklaring voor heeft, en uit gemakzucht de feiten afwijzen lost die raadsels niet op.
Fort was de luis in de pels van 'scientism' ; quasi-wetenschap die met echte, open wetenschap niets te maken heeft, maar desondanks de scene beheerst, toen, en nu.
Hij was een voortrekker, hoewel hij zichzelf niet zo zag. Nog tijdens zijn leven, in 1931 werd de Amerikaanse 'Fortean Society' (nu International Fortean Organisation, or INFO http://www.forteans.com/ ) opgericht, maar Fort moest daar niets van hebben. Hij was een eigenzinnig mens en een eenpitter. Aanhang beschouwde hij met dezelfde argwaan als het wetenschappelijke establishment.

Velen traden in zijn voetsporen. Het Engelse blad Fortean Times Magazine nam Fort's naam om de inhoud te dekken, maar ook andere bladen zoals bijvoorbeeld het aloude Amerikaanse FATE en het nieuwere Engelse Paranormal Magazine begaven zich op de weg die Fort zo succesrijk was ingeslagen. Fort liet zijn sporen achter in films en boeken, SF en Fantasy.
Over deze uitzonderlijke man zijn meerdere boeken geschreven. Het meest recente en best gedocumenteerde is dat van Jim Steinmeyer: Charles Fort - The Man who Invented the Supernatural (2008)


De interesses van Fort zijn het meest systematisch overgegaan op fysicus en raketspecialist William R. Corliss (1926- ...).
Corliss, nu bejaard en nog steeds niet doende met een computer, heeft een ontzaggelijk stuk werk verricht door op zijn eigen manier al die berichten te verzamelen die Forts gevoel voor absurditeit zo prikkelden.
Corliss deed het anders: hij liet zijn eigen mening achterwege en stelde met zijn vondsten enige tientallen 'Source Books' , 'Catalogs' en 'Handbooks' samen waarin categorisch alle berichten rond bepaalde fenomenen zijn samengebracht. Naslagwerken op onderwerp, geen vermakelijk leesvoer. (▼ mijn eigen volledige verzameling)

Bij Corliss geen ironie: hij is en blijft een wetenschapper die het establishment niet zoekt te bestrijden, ook al doet hij dat in feite wel door zoveel waanzin samen te brengen. Corliss heeft geen hidden agenda, hij verzamelt alleen.
Maar wie de moeite neemt om in zijn boeken te duiken en het getypte lettertje te trotseren komt schatten tegen.
Het mooiste is dat alle weirdness die ons nu onder ogen komt, meestal talrijke precedenten blijkt te hebben in vroeger jaren. En meer dan dat. Het houdt niet op. Duizenden en duizenden berichten uit voornamelijk wetenschappelijke en gespecialiseerde bladen, kleine berichtjes en grotere artikelen van alles wat de wetenschap niet kan verklaren of wat gewoon gezien is en door deskundigen genegeerd.
Op zijn site staan veel artikelen en zijn hele bibliografie. http://www.science-frontiers.com/sourcebk.htm

Als William er niet meer is ...wat moeten we dan beginnen?

IK ZIE...IK ZIE....

Hebt u ooit van Nauscopie gehoord? Nee? Laat me het uitleggen.

Rond 1740 werd er ergens in Frankrijk een man geboren met de naam M. Battineau.
Battineau ging varen. Het kwam in zijn hoofd op dat het mogelijk zou moeten zijn om een naderend schip te 'zien' , al vóórdat met gewone optische middelen iets te zien zou zijn.
In 1764 voer hij naar het eiland Mauritius. Daar had hij plenty vrije tijd, en kon hij zijn theorie op z'n gemak beproeven. De lucht was veel helderder dan in Frankrijk en dus kon hij zich minder vergissen.
Na zes maanden intensieve experimentatie had hij het geheim gevonden: hij kon achter de horizon kijken.
En niet een klein stukje, maar soms op een afstand van drie of vier dagen varen.
Weddenschappen met mede-bemanningsleden leverden hem aardig wat geld op, maar op den duur wou niemand meer met hem in het strijdperk, omdat Battineau altijd won.
Behalve dat hij iets zag naderen, kon hij ook precies voorspellen om hoeveel schepen het ging.
Wat was zijn geheim?
Daar is uiteindelijk niemand achter gekomen. Volgens zijn eigen zeggen zag hij de schepen aankomen door veranderingen in de atmosfeer. Kijkers gebruikte hij niet, zijn nauscopisch instrument waren zijn ogen.
Tussen 1778 en 1782 voorspelde Battineau de aankomst van 575 schepen op Mauritius. Hij schreef de gouverneur op het eiland en die zag wel wat de strategische voordelen van Battineau's gaven konden zijn. Hij bood hem een aanzienlijke som, als hij zijn geheim met anderen wilde delen. Maar Battineau wees het voorstel af. Hij ging terug naar Frankrijk.
Op weg naar huis kon hij zich ervan overtuigen dat zijn nauscopie ook werkte als het ging om het zien van schepen vanaf een ander schip.
Vastbesloten zijn ontdekking ten nutte te maken van de mensheid, wendde hij zich onmiddellijk tot de authoriteiten, maar die vonden hem een fantast, en ook de pers deed hem af als iemand die ' geen schepen op zee, maar kastelen in de lucht' zag. Of men zijn kunst nu zag als zwarte magie of pure flauwekul, Battineau kreeg geen voet aan de grond, zoals we weten uit lange briefwisselingen tussen Battineau en belangrijke personen die bewaard zijn gebleven.
Hij stierf in armoede in 1789, vlak voor het uitbreken van de Franse Revolutie. Een gebroken man.
Maar op Mauritius was er in 1818 een oude man die claimde kunst van de nauscopie van Battineau te hebben geleerd, en zelfs in 1935 zei een Peter Green, op het eiland Tristan da Cunha, dat hij Battineau's geheimzinnige talent had weten te ontwikkelen.

Bron: Rupert T. Gould, 'Oddities'

En toen ik dit geschreven had vond ik heel toevallig een uur later dit verhaal in 'Grensgebieden', een spiritistisch tijdschrift uit 1934:

"Op het afgelegen eiland Tristan de Cunha in het zuidelijk deel van den Zuid Atlantischen Oceaan wonen 137 menschen, die slechts weinig contact met de rest van de wereld hebben. Zekere Mrs. Rogers heeft eveneens op dat eiland gewoond en bevonden dat de inwoners over het algemeen zeer mediamiek waren. Op een dag, zoo vertelt zij, wachtte een vrouw op de thuiskomst van haar man en haar zoon. Dezen waren echter door een storm overvallen en de zoon werd medegesleurd door een rivier die plotseling buiten haar oevers was getreden. De moeder zag op helderziende wijze de geheele tragedie, hoewel die op grooten afstand van de woning plaatsvond.
De sensitieven op Tristan kondigen de aankomst van schepen aan die zich nog in volle zee bevinden en eerst een of twee dagen later het eiland aandoen. Mrs. Rogers, die zelf helderziende was, voorspelde haar echtgenoot dat binnen enkele dagen een schip zou aankomen, waar een bisschop aan boord was. Vier en dertig uur later ankerde de "Dublin" op de reede en onder de passagiers bevond zich de bisschop van St. Helena, die een onverwachts bezoek aan Tristan da Cunha bracht."

Zou Battineau gewoon psychisch begaafd geweest zijn, zonder het zelf door te hebben?

Helderzienden onder ons, als u de volgende keer op het strand in de verte staart.....

WAT EEN ZEGEN!!

Dit is een hoogstmerkwaardig verhaal, oorspronkelijk uit het Engelse blad 'Light' , over de zegeningen van twee pausen, die, afgaande op het artikel, eerder het boze oog dan een heilig hart aanwendden. Al lezend kunnen we slechts betreuren dat Hitler en andere dictators nooit de zegen van de Paus hebben ontvangen.
De redactie van Het Toekomstig Leven tekent protest aan tegen het tendentieuze stuk, hoewel ze de historische gebeurtenissen niet ontkent. Het is een prachtig verhaal, en daarom toch maar een paar fragmenten, uit het jaar 1900.


Vrome Roomsch-Catholieken reizen naar Italie om den zegen van den Paus te verwerven.Toch zijn er menschen die beweren, dat deze 'zegen' altijd ongeluk aanbrengt, terwijl anderen daarentegen van oordeel zijn, dat die meening eene grote zonde is.

Eene korte herinnering van feiten kan misschien strekken, om het punt in geschil op te helderen.
In 1860 gaf de Paus zijn 'bijzondere zegen' aan Frans II, koning van Napels. Drie maanden later was de eenvoudige verschijning van Garibaldi in die hoofdstad voldoende om den koning te verjagen en te doen onttronen.
Generaal Boulanger verwierf zich in 1870 de 'bijzondere zegen' van den Paus, maar was binnen drie maanden daarna genoodzaakt Frankrijk te ontvluchten en eindigde zijn leven door zelfmoord.
Keizer Maximiliaan, broer van Franz Jozef van Oostenrijk, verkreeg voor zich zelven en zijne vrouw den Pauselijken 'zegen' in 1864.
Drie jaren later werd zijn tocht naar Mexico, gevolgd door zijne gevangenschap en veroordeling tot den dood door een krijgsraad en zijne executie, terwijl zijne gemalin, de ongelukkige keizerin Charlotte, haar verstand geheel verloor.
In 1870 zond de Paus zijn 'zegen' aan de zusters van Barmhartigheid, die naar Zuid Amerika op reis gingen. Veertien dagen later zonk het schip, waarop zij zich bevonden, en niet ééne zuster werd gered.
Het schip 'The Floating Palace' beliep een storm en zonk midden in de Atlantische oceaan, drie dagen nadat de Paus zijn 'zegen' er over had uitgesproken.
In 1897 brak de groote brand uit van de Bazar de la Charité te Parijs, terwijl in de straten de tijding weergalmde dat de Pauselijke 'zegen' er aan geschonken was.
Keizerin Elisabeth van Oostenrijk werd doodgestoken door Lucchini, kort nadat zij van Leo XIII zijn 'zegen' had ontvangen.
Dit zijn goed bewezen feiten uit het leven der beide laatste Pausen: Pius IX en Leo XIII.
Hoevele dergelijke zouden er nog te vinden zijn in de geschiedenis der vroegere Pausen als men er naar zocht!
Tot zover Het Toekomstig Leven van 1900.
Doet de vraag rijzen naar de zegen-effecten van modernere pausen.....

GNOOMS EN FAMILIE

Een Engelse vriend stuurde me vandaag per post een stukje uit een jarenoude Flying Saucer Review, een van de beste bladen gewijd aan het verschijnsel UFO.
Het stukje is van Gordon Creighton, de redacteur. Die schrijft:
"Ik heb een interessant vertrouwelijk rapport ontvangen over gebeurtenissen op een farm niet al te ver van Londen. Binnekort ga ik de zaak nader onderzoeken."
Hier enkele van de beschreven waarnemingen:

1. Farmwerkers en dorpelingen hebben laten weten dat ze 'gnooms' hebben gezien in de omliggende velden, in het volle daglicht.
2. Twee vrouwen betrapten meerdere malen Fairies die op de keukentafel dansten. De vrolijke snuitertjes waren ongeveer 80 cm groot.
3. De eigenaar van de farm heeft vaak geklaagd dat de tractors en andere landbouwmachines tijdens het werk afslaan op bepaalde, steeds dezelfde plekken .
4.Hij klaagt ook dat er op sommige plaatsen op het land niets wil groeien.
5. Onderzoekers die de boerderij bezochten werden overvallen door misselijkheid en begonnen te trillen. Een van hen moest naar de auto gedragen worden. Dezelfde onderzoeker werd een sterke vibratie in de lucht gewaar, een soort bonzende energie waardoor hij naar voren en naar achteren werd geduwd. Hij beschreef het gevoel als de sensatie als onzichtbaar geklapwiek.
6. Auto's van bezoekers hielden ermee op en konden niet meer gestart worden, en een onderzoeker die op de fiets kwam werd zonder aanleiding of oorzaak door iets onzichbaars de greppel ingeschoven.

Sinds de Romeinse tijd is dit gebied door mensen bewoond. Er is een eeuwenoude locale traditie rond natuurgeesten. De dominee probeerde eens wetenschappelijk onderzoek te starten maar hij werd tegengewerkt door de bevolking, die vreesden dat de Fairies het gebied zouden verlaten als ze zich in het nauw gedreven zouden voelen.
Oorspronkelijk is het land stroomgebied van een rivier geweest, dat later in akkers werd veranderd.
De oorspronkelijke grond schijnt het middelpunt te zijn van paranormale activiteit waar gewassen niet willen groeien, machines het begeven en andere vreemde ongelukken gebeuren.

Wat er uit het nader onderzoek is gekomen is helaas niet bekend.

dinsdag 23 februari 2010

DOORZICHTIG

In de Haagsche Courant van 10 Juli 1899 verscheen het volgende verslag van een 'Newyorker briefschrijver', dat werd overgenomen in Het Toekomstig Leven van 1899
Dit bericht is daarom de moeite waard, omdat er met enige regelmaat jongeren in het nieuws komen die claimen 'röntgenogen' te bezitten. Natuurlijk hebben die claims een kort leven, niet omdat ze allemaal bogus zijn maar omdat men zijn huiswerk niet gedaan heeft. Daarom wordt ieder geval apart be- en veroordeeld en blijft het patroon verborgen.

Een greep uit de schatkamer van het verleden...

Het zoontje van een dokter in Massachussetts heeft een der wonderlijkste eigenschappen getoond, die nog ooit onder de oogen der geneeskundigen gekomen zijn. De vader is een betrouwbaar man, een hardwerkende dorpsdokter en geniet een goeden naam, zoodat aan bedriegerij niet gedacht wordt. De dokter nam dikwijls proeven met hypnose, voornamelijk op zijn twee zoontjes, 9 en 11 jaar oud. Op zekeren dag riep de oudste, in hypnotischen staat: "Papa ik kan uw beenderen zien". Bij zorgvuldig onderzoek bleek, dat hij door vaste lichamen heen zag, en dus het skelet en alle inwendige deelen van het lichaam kon zien, al was de persoon, die hij vóór zich had, ook nog zoo dik gekleed.
Hij weet niets van anatomie, en beschreef toch alles wat hij zag, op zijn onwetenschappelijke manier, hetgeen aan zijne beweringen groote waarde geeft. Het overtuigendste bewijs van zijn "X-stralige helderziendheid" gaf hij, toen een geheel vreemde bezoeker zich ter zijner beschikking stelde. Deze had een gebrek aan den elleboog, alleen aan hemzelven en zijn dokter bekend en niet zichtbaar, als de arm bedekt was. De knaap werd gehypnotiseerd en beschreef nauwkeurig het verschil in de twee armen van den bezoeker, juist als de X-straal het een maand tevoren had aangetoond. Zijn helderziendheid is meer waard dan de X-stralen, daar deze slechts een schaduw op het doek werpen, terwijl de jongen duidelijk de kleuren ziet. Indien de proeven, die de vader soms met deze buitengewone gave van zijn zoon neemt, langer dan een half uur duren, klaagt de knaap over vermoeienis, zoodat de grootste omzichtigheid in acht genomen wordt. Er worden geen pogingen gedaan, om ruchtbaarheid aan het verschijnsel te geven of er geld mee te maken; en dat moet ongeloovigen des te meer overtuigen, dat er geen bedriegerij bij in het spel is.

RABBI NACHMAN EN DE BOMEN

Rabbi Nachman van Breslov (1772-1810), achterkleinzoon van de Baal Shem Tov, de oprichter van het Chassidisme, was een Chassidische rebbe wiens naam verbonden is met mystiek en liefde voor alles wat leeft. Je zou hem een 'millieu rebbe' kunnen noemen.
Voor veel mensen is Nachman een lichtend voorbeeld. Voor zichzelf was hij waarschijnlijk een kwelling.
Hij is zeker een van de meest markante en sympathieke rebbes die het Chassidisme heeft gekend. Liefde en respect voor alle vormen van bestaan kenmerken zijn leer en zijn levenswandel.

Zijn mystieke sprookjes, aan de hand waarvan hij zijn leerlingen onderwees, werden zorgvuldig opgetekend door zijn leerling Nathan en doen nog steeds de ronde. Ze zijn talloze malen in boekvorm uitgegeven en bekommentarieerd. Hier een anecdote:

Rabbi Nachman reisde met een koets naar een volgende plaats waar hij werd verwacht, maar toen het donker begon te worden besloot hij in een herberg te overnachten.
In zijn slaap begon de rabbi zo te schreeuwen dat de hele herberg wakker werd en iedereen aan kwam rennen om te zien wat er aan de hand was.
Eenmaal goed wakker was het eerste wat de rabbi deed een boek pakken dat hij bij zich had. Willekeurig sloeg hij het open, en hij las: "een boom kappen voor z'n tijd is als het doden van een ziel."
Toen vroeg rabbi Nachman de waard of de muren van de herberg waren opgetrokken uit jonge bomen die voor hun tijd waren geveld. Dat beaamde de waard, maar hoe kon de rabbi dat weten?
Rabbi Nachman zei: "De hele nacht heb ik gedroomd dat ik door lichamen werd omgeven van hen die vermoord zijn. Ik was heel bang. Nu weet ik dat het de zielen waren van de bomen die mij riepen."
(naar Howard Schwartz in Gabriël's Palace)

IS DE AARDE ROND?

Enige jaren geleden zocht ik naar meer informatie over de zonderling Klaas Dijkstra, en zo kwam ik op de website van het Godfried Bomans Genootschap. Gerrit Krol besprak daar het merkwaardige boek waar ik het over wil hebben, en meldde dat het alleen nog in Franeker, in het planetarium van Eise Eisinga te zien was, achter glas.
Maar ik had 'Is de Aarde Rond?' net bij de Slegte gevonden, heel gewoon in de kast, voor € 20.-.

Mede daartoe gedreven door de inleiding van Godfried Bomans, schafte ik het aan.
En las het. Met stijgende verbazing.
De titel doet reeds vermoeden dat Dijkstra zich niet geheel kon verenigen met de kwestie van een bolvormige aarde. Om Bomans te citeren: "Dijkstra zag de aarde niet als een oliebol maar als een pannekoek."
Ook de andere hemellichamen zag Dijkstra anders.
De zon was wat hem betreft een komvormig gevalletje van geringe afmetingen, en de Maan een platte spiegel, waarin voor wie goed kijkt de hele platte aarde is weerspiegeld. Maar u hebt natuurlijk nog nooit echt goed gekeken, want dan had u zeeën en werelddelen gezien en zou u de waarheden van Klaas Dijkstra niet langer betwijfelen.
Wanneer nu leefde de goede man? In de Middeleeuwen, zou je denken.
Maar nee, niets daarvan. Klaas was ongeveer onze tijdgenoot. In de 50er jaren kreeg hij aandacht door zijn aanhoudende pogingen wetenschappers te doordringen van zijn gelijk.
Vruchteloos. Daar zal niemand raar van opkijken.
Dijkstra beschrijft zijn eigen leven als een bestaan vol obstakels. Als knaap al weigerde hij, zoals een goede Fries betaamt, aan te nemen wat de onderwijzers hem leerden. Eigenwijs is goed, maar men kan ook overdrijven.
En zo vatte in de jonge Klaas het idee post dat alles wat hij moest leren op napraat berustte, en ontwikkelde hij zijn eigen bizarre cosmologie.
Het blijft psychologisch raadselachtig waarom een mens kiest voor het levenslang bevechten van windmolens, en daarmee voor levenslange miskenning - teneinde zo'n uitzonderlijk hersenspinsel in stand te houden. In dit opzicht is hij de enige niet, en wat mij betreft zijn zulke eenlingen het zout der aarde, en doen we er goed aan hun gedachtengoed te koesteren, ook al kunnen we het niet delen.

Al eerder had ik een boek in mijn bezit gekregen, ook van een Nederlander: W. van der Kamp, getiteld 'Houvast aan het Hemelruim' . Ondertitel: een pleidooi voor de bijbelse opvatting dat de zon om de aarde draait.
Ditmaal geen Fries, maar een vrome Veluwer aan het woord. Van de Kamp gaat diep in op de geschiedenis van het Zon-centraal idee en uit zijn uitvoerige bewijslast voor het tegendeel blijkt maar weer eens hoe men bewijzen naar zijn hand kan zetten.

Een gedegen werkje. Ook hier is weer iemand aan het woord die in het huidige zonnestelsel-model een samenzwering vermoedt die nodig door hem aan de kaak gesteld moet worden.
Het boek is uit 1985, nota bene.
Een discussie tussen beide heren heeft waarschijnlijk nooit plaatsgevonden, helaas.
Dat Dijkstra de enige 'platterik' op de wereld was is trouwens niet waar.
Tot in de 80er jaren bestond er een bloeiende (?) Flat Earth Society in Amerika,gedreven door een man met een tragische levensloop en een Australische vrouw die zichzelf als 'levend bewijs' aandiende. Zij wist namelijk met stelligheid dat zij in haar jeugd nooit aan haar voeten had gehangen.
Wat wil je nog meer.

TELEPORTEREND BISCUITJE

uit:Leslie Rule: Ghosts in the Mirror

Rond 1995 was ik met een vriend onderweg naar Burien, Washington.
Bij een bocht in de weg zagen we een biscuitje van een heuvel afrollen. We reden langzaam om er naar te kijken en het rolde maar door, zonder om te vallen zoals je van een rollend voorwerp, een kwartje of een bierviltje verwacht.
Ik sprong uit de auto en ging het achterna. Het had behoorlijk vaart. Voor het buiten m'n bereik was greep ik het.
Waar kwam het biscuitje vandaan? Er waren geen mensen of andere auto's in de buurt.
Dus besloot ik dat dit een uniek exemplaar was en dat ik het voor altijd moest bewaren.
Terug in de trailer van mijn vriend plaatste ik het veilig in een kastje, met de bedoeling het te laten drogen en hard worden. Later wilde ik het lakken om het helemaal goed te conserveren.
Maar toen ik het een week of zo later wilde pakken was het biscuitje verdwenen.
Jammer. Het was zo'n leuke conversatiestarter geweest. Als een gesprek niet wilde lopen was er dan altijd dat biscuitje om het gesprek weer nieuw leven in te blazen.
Maar het was weg. Ik stelde me voor dat het misschien door muizen was opgegeten, maar ik had nergens een kruimel zien liggen.
Op dat moment had ik nog geen associatie met iets paranormaals, maar dat gebeurde toen ik op internet een bericht vond van een Phil Knight, die het volgende vertelde:

"Ik was biscuitjes aan het bakken, terwijl mijn vrouw aan de keukentafel zat.
Een buurjongen zat aan tafel te lezen.
Ik nam de bakplaat uit de oven en zette hem er bovenop, terwijl ik me een seconde naar het aanrecht wendde. Toen ik me weer omdraaide was er één biscuitje verdwenen.
Dat verbaasde me. Ik vroeg de jongen en ook m'n vrouw of ze aan de bakplaat waren geweest. Nee. Ook kon er niemand binnengekomen zijn.

De biscuitjes waren trouwens veel te heet om zo heel snel te pakken en op te eten.
Waar was die ene dan gebleven? Houden geesten van biscuitjes?
We hebben hem nooit teruggevonden."

Ik schreef Phil onmiddellijk: "Ik vond je biscuitje!"
En ik vertelde hem mijn verhaal.
Natuurlijk kon ik niet weten of de biscuitjes die hij kwijt was en ik had gevonden hetzelfde waren. Maar zou het niet geweldig zijn als dat wat hij kwijt was geraakt was getransporteert naar waar ik het vond?
Hij antwoordde: "niets kan mij nog verbazen."
Jammer genoeg weten we geen van beide meer precies wanneer het biscuitjes-incident plaatsvond, maar aan de andere kant...tijd is geen belemmering. In de geschiedenis van de parapsychologie is talloze malen sprake van voorwerpen die zich door tijd en ruimte verplaatsen.
Was dat ook met ons biscuitje gebeurt?
Hoewel Phil en ik elkaar van te voren niet kenden, doen we dat nu wel. Zo is de cirkel rond.
Als een van de lezers denkt het tijdreizende biscuitje gevonden te hebben, laat hij dan niet aarzelen om dat te vertellen....

HET VROLIJKE KERKHOF

Bron: Fortean Times oktober 2000
In Sapânta, een traditioneel dorpje in Roemenië, ligt het enige vrolijke kerkhof van Europa. Toeristen uit de hele wereld zoeken het op, en in deze 'Cimitirul Vesel' , vrolijke begraafplaats, wordt veel geglimlacht.
Geen wonder.
De jongeman die dit kerhofje van de grond kreeg was een houtbewerker met een visioen. Ion Stan Patras werd geboren in 1908, en in 1935 zag hij Cimitrul Vesel voor zich, waarbij innerlijke stemmen hem opdroegen kruisen te maken voor het toekomstige kerkhof.

Het eerste kruis dat hij maakte was voor een verre verwant, maar gauw volgden er meer. Patras was niet alleen een begaafd houtsnijder, maar ook een getalenteerde volksschilder en dichter.
Ieder kruis werd door hem beschilderd en van een tekst voorzien.
De nu meer dan 800 kruisen zijn verlucht met schilderingen en volksmotieven, en niet te vergeten teksten die iets zeggen over de bezitter van het graf.
Voor zichzelf maakte Patras ook een kruis kort voor hij stierf.
Zijn leerling Dumitru Pop zet het werk voort en maakt zo'n 10 tot 15 kruisen per jaar.
De dominante kleur is blauw, de kleur van spirituele aspiraties en eeuwig leven.
"Niemand is op dit kerkhof bang om te sterven" zei Patras, "omdat men zich hier bewust wordt van leven na de dood."
Sommige grafteksten zijn behoorlijk komisch.
Zoals deze:

"Onder deze zware steen ligt mijn arme schoonmoeder. Als ze nog drie dagen langer had geleefd, dan zou ik hier gelegen hebben, en zij zou mijn grafschrift lezen."
Of:
"God vergeve de man die mij doodstak toen ik dronken naar huis ging. Dankzij hem kan ik hier nu rustig liggen in de schaduw van het kerkje."
en:

Vrouw! Er is een plaatsje voor je naast mij. Geniet van iedere minuut van je leven. Maak vooral geen haast, want ik blijf in de andere wereld toch wel op je wachten."

Google 'Cimitirul Vesel', en je vindt talloze plaatjes van dit bijzondere kerkhof.

AAPJES

De aapjes van Horen , Zien, en Zwijgen.
We kennen ze allemaal. Vroeger stonden ze op elk dressoir.
Ik weet niet hoe het met u is, maar ik heb altijd gedacht dat die uitdrukking, onbegrijpelijk vorm gekregen in die drie aapjes, betekende dat je dient te zwijgen over wat je ziet en hoort.
Afgaand op de apen begreep ik daar niets van. Want hoe kun je horen met je handen voor je oren, of zien met afgedekte ogen. En apen kunnen, jammer jammer, niet spreken.
Maar nu is het licht opgegaan.
In het Spiritualistische tijdschrift 'Two Worlds' van februari 2010 staat een verhaal over de oorsprong van dit enigmatische verzamelobject.
Het blijkt dat er oorspronkelijk nog een vierde wijze aap in het spel is: 'Do No Evil' - of in goed Nederlands: hou je in; een aapje met de handjes in de schoot.
De Engelse versie verklaart een hoop.
Hoor, zie, spreek en doe geen kwaad. Een heel andere betekenis dus dan die de meesten van ons hebben gelegd in 'Horen, zien...en zwijgen.'
Maar wat is nu de oorsprong van het drie-of viertal?
Op de 17de eeuwse Japanse Nikko Toshogo Shrine staan drie apen afgebeeld; de neerslag van een hele oude traditie die teruggaat op Confucius ( 551-479 v. Chr.) van wie allevier de gedragsregels overgeleverd zijn.
Maar drie is een magisch getal dat meer voor de hand ligt dan vier, en dus heeft de traditie er maar een aapje afgehaald.
Maar juist de vierde aap is de aap van de persoonlijke verantwoordelijkheid.
Doe geen kwaad. De keuze die we steeds weer hebben en waarin de andere drie uitspraken zijn inbegrepen.
Je zou ze met de tien geboden kunnen vergelijken. Het komt uiteindelijk op hetzelfde neer.

De Japanse woorden voor 'Zie geen kwaad, hoor geen kwaad, spreek geen kwaad en doe geen kwaad' zijn veel leuker dan in het Nederlands: Mizaru, Kikazaru, Iwazaru en Shizaru.
Waarbij de suffix 'zaru' betekent 'doe niet' .
En daar hebben we dan meteen de link naar de apen, want 'saru' betekent 'aap' in het Japans.
Een woordgrapje met culturele consequenties.
Bedenk de volgende keer dat u de aapjes afstoft: U hebt een ethish erfgoed in de vensterbank.

maandag 22 februari 2010

DIGITALE ENGELEN

Bent u er ook wel eens door getroffen? U kijkt 's nachts of overdag op uw digitale klok precies op het moment dat hij op 11:11 staat? Of 22.22? Of op 5:55 ? En u denkt hé, da's ook toevallig dat ik net op dit moment kijk?

U bent de enige niet.
De eerste keer dat ik er tegenaan liep was op de site van Uri Geller, wiens huis, of liever paleis in de omgeving van London 4 pilaren bij de ingang heeft.
Uri hecht veel betekenis aan die dingen, en hij doet dan ook uit de doeken dat hij gelooft dat het verschijnen van dit nummer in zoveel gevallen in de hele wereld een positief teken is.
Da's mooi om te weten.

Digitale klokken zijn nog niet zo heel lang zo algemeen als nu. Op de gewone wekker ziet 11over11 er een stuk minder enigmatisch uit, en de betekenis die er nu aan gehecht wordt is dan ook van twijfelachtige waarde.
Denk ik.
Hoewel...het overkomt me zelf ook merkwaardig vaak dat ik in de nacht wakker word met een evenwichtig getal op m'n wekker. Daar ga je dan op letten, natuurlijk. Om 11.11 lig ik meestal nog niet in bed, dus daar kan ik niet over meepraten. Maar 3.33 komt nog wel eens voor.
Hoe zit dat bij u?
Numerologie is een echte hype, in spirituele kringen. Het is mijn ding niet, maar dat zegt natuurlijk niets.

Ik heb wat sites afgestruind om te weten hoe het nou zit met 11:11 en z'n veelvouden, en er zelfs een boek over gelezen.
En dan vind ik dat dat getal het handelsmerk is van een groep engelen of gidsen, 1.111 in getal die zich 'Midwayers' noemen. Met dat gedoe op onze digitale wekker willen ze ons van hun aanwezigheid overtuigen.
Ook engelen zijn het digitale tijdperk blijkbaar binnengegaan.

Onze wekker geeft een spirituele 'wake-up call' aan iedereen met een opdracht, zegt een site.
O. Ik dacht dat we allemaal een opdracht hadden?
Doreen Virtue, engelendeskundige bij uitstek, zegt:
"De Engelen doen hun best onze aandacht te krijgen en met ons te communiceren. Op die manier helpen ze ons ons leven te helen. De Engelen zeggen: we kunnen onze boodschappen niet in de lucht schrijven. Jullie moeten letten op patronen in je leven - vooral in antwoord op je vragen en gebeden. Als je steeds hetzelfde liedje hoort, of dezelfde nummersequens ziet, wie denk je dat er achter zit? Je engelen, natuurlijk!"

Virtue zal het wel weten. Ze verdient er een goeie boterham aan, het ene na het andere engelenboek, engelenkaarten, etc. tot de engelen je de neus uitkomen.
Mij zit m'n New Age aversie in de weg. Laten we kritisch blijven en onzin van zin onderscheiden.
Ik denk maar zo: engelen hebben historisch gezien nooit digitale wekkers nodig gehad om ons te bereiken en hun boodschap door te geven.

Ze konden altijd prima zonder.
De volgende keer dat ik zo'n engelennummer op de wekker zie draai ik me nog eens lekker om.

AKIANE ... WONDERKIND?

Dit verhaaltje gaat over Akiane Kramarik, een nu 14 jarig Amerikaans-Lets meisje met bijzondere gaven.
Zij was de derde in een heel gewoon gezin dat de eindjes moeilijk aan elkaar kon knopen. Maar al enkele weken na haar geboorte gebeurde er iets wonderlijks. Haar moeder viel met de baby in haar armen. Akiane haalde haar gezichtje open, en huilde uren lang. Die avond belde er een volstrekt vreemde vrouw vanuit Europa, om te vertellen dat een vrouw in Armenie Akiane een bijzondere toekomst had voorspeld. De ouders legden het verhaal naast zich neer.
Akiane ontwikkelde zich sneller dan de meeste kinderen en haar inschatting van mensen bleek altijd te kloppen.
"Vandaag heb ik God ontmoet", sprak de 4-jarige Akiane op een dag. Opgegroeid in een atheïstisch gezin was dat nou niet wat haar ouders verwachtten. Zij gaven hun kinderen zelf les en er was geen beïnvloeding van buiten het gezin. Het woord 'God' was in het gezin nooit gevallen.
Vanaf dat moment kreeg Akiane visioenen en betekenisvolle dromen, en ze begon ook te tekenen, op elk oppervlak dat binnen haar bereik kwam. Tekeningen uit die jaren lijken al van een begaafde volwassene.
Akiane ontwikkelde een weerzin tegen de muziek die het gezin draaide, want op haar astrale avonturen hoorde ze zoveel moois, daar kon geen enkele muziek aan tippen.
Voor haar ongelovige ouders was het niet makkelijk om hun dochter te begrijpen, maar uiteindelijk kozen ze voor een voorzichtige stap in de richting van religie, meer met het idee: baat het niet dan schaadt het niet.


Met 6 jaar begint Akiane te dichten. Zelf begrijpt ze niet wat ze opschrijft, ze wordt blijkbaar geïnspireerd vanuit de andere wereld. "Als ik bid, verschijnen de zinnen vanzelf in m'n hoofd" zegt Akiane. Ook over onderwerpen waar ze nooit over heeft gehoord of gelezen.
Tegelijkertijd pakt ze het schilderen met ongewone ijver op, en vult steeds grotere doeken met allegorische voorstellingen. Mensen die haar lessen aanbieden wijst ze af en musea wil ze niet bezoeken. Wel is ze steeds op zoek naar het gezicht van Jezus die ze in haar visioenen ziet, maar onder de mensen kan ze hem niet vinden.
Tot er een Letse timmerman op bezoek komt die voor de 8- jarige Akiane het perfecte model is. Akiane schetst hem van alle kanten en maakt uiteindelijk dit portret. Direct daarna begint ze aan een tweede.
De portretten baren opzien, en Akiane krijgt fanmail uit de hele wereld.
Oprah Winfrey nodigt haar uit, en daarmee begint haar carrière als wonderkind ongekende vormen aan te nemen. Akiane is dan 9. Ze spreekt 4 talen.
Haar schilderijen worden een hype. Haar visioenen omvatten de toekomst van de aarde. Dat is ook wat ze het liefste schildert: onschuld, religieuze thema's en de natuur.
Tegenwoordig kost een originele Akiane minstens $ 100.000. Een groot deel van het verdiende geld gaat naar goede doelen.
Ze is ervan overtuigd dat de grootste gift die wij God kunnen geven is dat wij elkaar liefhebben en in Hem geloven, ieder uur van de dag.
Het klinkt te mooi om waar te zijn, maar ze maakt een authentieke indruk.

Akiane heeft een site waarop veel van haar werk te zien is. http://akiane.com/

Ook staan er op YouTube verschillende filmpjes waarop je Akiane aan het werk en aan de praat kunt zien.
Op de eerste pagina van haar site staan de woorden:

"Ik onderwijs en ze rennen weg
Ik luister en ze komen nader
Mijn kracht is mijn stilte."

WINCHESTER MYSTERY HOUSE

In Amerika kan men alles verwachten. Hieronder een fantastisch verhaal over de geschiedenis van een bezienswaardigheid.

Sarah Pardee werd geboren in 1839, als dochter van een welgestelde familie uit New Haven, Connecticut. Ze trouwde met William Wirt Winchester, een jongeman uit dezelfde plaats, en zoon van de rijke textielfabrikant Oliver Winchester. Die nam in 1857 de aandelen over van een bedrijf dat geweren produceerde volgens een nieuw type. Oliver bracht nog wat verbeteringen aan in het bestaande model en produceerde zo het eerste automatische wapen, dat elke drie seconden een schot kon afvuren. Dat was een enorme verbetering, en bij het uitbreken van de Civil War in 1861 was dit geweer absoluut favoriet onder de troepen van de Noordelijke staten.
Oliver Winchester vergaarde een onmetelijke fortuin over de lijken van Amerikaanse soldaten. Op het hoogtepunt van de Burgeroorlog, in 1862, traden William Winchester en Sarah Pardee in het huwelijk. Na vier jaar werd hun dochter Annie geboren, maar zij stierf korte tijd later aan een kinderziekte. Sarah kwam haar dood nauwelijks te boven.
Het echtpaar kreeg geen kinderen meer. William stierf in 1881, en liet Sarah een kapitaal na van meer dan $ 20 millioen; een ongelofelijk bedrag in die tijd. Ook kreeg ze uit het bedrijf nog een som van $ 1000 per dag.
Omdat Sarah diep bleef rouwen om haar man en kind, stelde een vriend voor dat ze naar een spiritualistisch medium zou gaan. Het medium kreeg William aan de lijn, die een opwekkende boodschap voor Sarah had: Er rustte een vloek op de familie, en de geesten van de soldaten die door de Winchestergeweren waren omgekomen zochten wraak.
Dat waren er nogal wat. "Je moet New Haven verlaten" , sprak het medium, "en je in het Westen vestigen om een nieuw leven te beginnen. Bouw een huis voor jezelf en voor de geesten. Je mag nooit ophouden met de bouw, want dat wordt je dood."
Sarah trok naar Californië, vond en kocht in 1884 een huis in aanbouw met veel land, trok zich niets aan van het bouwplan, en huurde een leger plaatselijke bouwvakkers, die 36 jaar lang het huis 24 uur per dag bouwden, verbouwden, herbouwden en opnieuw bouwden, net naar het Sarah uitkwam.
Ze had geen plan, maar bedacht ter plekke oplossingen voor de zich langzaam ontwikkelende kolos. Wat niet klopte werd gewoon aangepast. Zo kon het gebeuren dat deuren op niets uitkwamen, trappen naar niets leidden en sommige kamers om andere kamers werden heengebouwd. Hoofdzaak was niet dat het huis geriefelijk werd, maar dat het een doolhof zou worden voor wraakzuchtige geesten. Want dat die haar ondergang op het oog hadden, daarvan was Sarah overtuigd.
De bouw ging onafgebroken door tot 1906, toen de grote aardbeving van San Francisco een deel van het gebouw vernielde. De bovenste drie verdiepingen tuimelden de tuin in, en zijn nooit meer herbouwd.
Sarah was ervan overtuigd dat de schade het werk van de geesten was, en sloot een gedeelte van het huis af, zodat het gebouw nooit meer af zou komen, en een aantal geesten misschien ook opgesloten zou worden. Daarna ging zij verder met de uitbreidingen op lagere niveaus.
Op 4 september 1922 stierf Sarah Winchester in haar slaap, op 83-jarige leeftijd.
Haar fortuin was grotendeels opgeslokt door de bouw. Toen de werklieden hoorden van haar overlijden lieten ze alles in de steek, en zo komt het dat sommige spijkers nog half uit de wanden steken.
Als men er de weg moet vinden wordt men zwaar op de proef gesteld: want " de trap naar boven leidt niet naar de zolder en de trap naar beneden niet naar de kelder".
Sinds de 20er jaren is het huis open voor het publiek. Tegenwoordig is de eigenaar Winchester Investments, en men kan het huis bezoeken en er een rondleiding krijgen. Op elke vrijdag de 13de en op Halloween zijn er speciale voorzieningen....

Spookt het werkelijk in Winchester Mystery House? Psychics die er geweest zijn beweren van wel, en ook bezoekers en personeel hebben soms ongewone ontmoetingen. Dat Sarah Winchester er zelf nog rondwaart is vanzelfsprekend.
Een klein detail: Sarah was geobsedeerd door het getal 13, en dat is overal terug te vinden in het design van ramen en in bouwdetails. Iedere vrijdag de dertiende wordt de grote bel in het huis 13 maal geluid, ter ere van Sarah Winchester.

GEESTEN IN SPIJKERBROEK

Het Engelse blad Psychic News heeft elke week een rubriek 'The Lighter Side' ,waarin grappige kanten van geesten en hun gedoe aan de orde komen. Dit verhaal is van19 september 2009.

Twee vingervlugge geesten in Minnesota hebben een voorkeur voor merk spijkerbroeken.

Betty Ann Morken vertelde een journalist dat twee geesten, John en Sam, spoken in haar 80 jaar oude boerderij, en liefhebbers zijn van de Levi 501 jeans van haar echtgenoot.
"We zijn al drie paar kwijtgeraakt", zegt Betty Ann, "en ik ben er zeker van dat ze door de geesten weggenomen zijn. Er is geen andere verklaring."
De familie betrok de boerderij in 1987, een huis dat al drie generaties in de familie is. Betty's echtgenoot Doug is het nu compleet aan het renoveren. Terwijl hij aan het werk is, is er geen geesten activiteit. Blijkbaar hebben de geesten geen bezwaar tegen de modernisering. Maar zodra Doug stopt begint het: gereedschap en andere kleine dingen verdwijnen opeens.
Toen kwam de verdwijning van de eerste spijkerbroek. Betty Ann kocht een nieuwe, die eveneens de benen nam.
Het huis werd doorzocht, maar dat leverde niets op. Dus kwam er een derde broek.
"Die heb ik echt heel goed in het oog gehouden", zegt Betty Ann. "Ik had hem gewassen en ik bracht hem naar boven naar de droger, samen met andere kleren, maar toen ik boven kwam was de spijkerbroek weg. Ik kon het niet geloven."
Die nacht had Betty Ann een droom waarin ze om de spijkerbroeken vocht met iemand aan de andere kant van een muur. Ze noemde de man John. Er was nog een ander bij die Betty 'Sam" noemde.
Die avond kwam Doug met de drie spijkerbroeken aanzetten.
"Waar heb je ze gevonden?"vroeg Betty, "ik heb het huis binnenstebuiten gekeerd."
Doug had ze bij hun bed gevonden, waar Betty Ann die nacht haar droom had gehad.
"Ik ben niet echt bang," zei ze, "maar ik wou dat ze hun handen thuishielden."
Ze denkt er nu over om een séance te organiseren en een medium in te huren om met de geesten te communiceren en te vragen of ze willen stoppen met hun kattekwaad.
Laten we hopen dat de deelnemers niet in Levi 501 jeans komen opdagen. Stel je voor dat de geesten hen zonder broek naar huis zouden sturen.

zondag 21 februari 2010

PSYCHIC KIDS

Onlangs bekeek ik een Amerikaanse serie: 'Psychic Kids' . Het is (soms) een geluk dat veel serie-documentaires op DVD worden uitgebracht.
Vier uur lang heb ik ademloos zitten kijken.
Kinderen van 8 tot 18 die gevolgd worden in hun eigen omgeving en dan vervolgens samenkomen met hun ouders - meestal alleen de moeders - op een plek die een spook-reputatie heeft.
Iedere uitzending draait rond zo'n klein groepje kinderen.
Verantwoordelijk voor de gang van zake zijn het Amerikaanse medium Chip Coffey en klinisch psychologe Dr. Lisa Miller die haar vak uitzonderlijk goed heeft begrepen: het gaat om het helpen van mensen en daar komt geen afwijzing van paranormale ervaringen aan te pas.
Wat mij trof was het isolement waarin die kinderen terechtkomen. Als ze het wagen er op school iets over te zeggen zijn ze gelijk het mikpunt van spot, en slachtoffer van incompetente 'hulp' verleners. Onderwijzers weten niets beter dan het kind te isoleren van de anderen en psychiaters plakken etiketten en schrijven pillen voor.
Thuis overheerst de angst. Het gaat hier om kinderen die letterlijk belaagd worden door paranormale ervaringen, geesten zien, visioenen hebben van wie er binnenkort dood gaat en soms geen oog meer dichtdoen omdat iedere nacht een horrorfilm is. Wat moet je daarmee als je 10 bent? En wat moeten ouders met zo'n kind?
Tragische verhalen over gave mensen. De meeste ouders zijn zo begripvol als ze kunnen, maar het blijft een spel van 'ik zie ik zie wat jij niet ziet', en hoe ga je daar als ouder in vredesnaam mee om. Machteloosheid en verdriet bij al die moeders, want ook de directe omgeving weet 'zeker' wat er aan de hand is: dat kind is een aandachttrekker.
Kinderen klappen dicht, voelen zich verantwoordelijk voor een moeder die zelf ook slaap tekort komt, lijden onder het feit dat ze 'een probleem' zijn.
Aan al die ellende komt een eind na een weekend met het duo Coffey en Miller. Het is ontroerend hoe kinderen in een paar dagen tijd ontdekken dat ze een GAVE hebben, en niet een gebrek. En dat ze niet de enige zijn.
Samen verkennen ze de spooklocaties, de omgeving, ze zien en horen dezelfde dingen.
Feiten en namen van de geesten die ze zien worden gecheckt in archieven. Een jochie van 8 ontdekt dat alle gegevens van zijn 'onzichtbare vriendje' kloppen, naam, moeder, dood, datum. Maar er gebeurt meer.
Wie healing talent heeft kan dat meteen uitproberen samen met een volwassen healer.
Wie ervan droomt vermiste mensen te vinden wordt in contact gebracht met een echt geval van vermissing en kan even ruiken aan wat hij ziet als zijn toekomstige opdracht. Jongens die technisch geïnteresseerd zijn leren omgaan met de apparatuur van de ghost hunter.
Het resultaat is een enorme groei in zelfvertrouwen. Diepe vriendschappen ontstaan, tussen de kinderen en tussen de ouders. Voortaan hoeft niemand meer in z'n eentje aan te modderen.
En het wonderbaarlijke is dat veel van die kinderen zoveel zekerder geworden zijn dat ze nu hun geheim durven te vertellen, en, o wonder, niet meer worden uitgelachen. De jongen met healingaanleg behandelt klasgenoten en kinderen die hun beste vrienden kwijtraakten worden nu geaccepteerd en gewaardeerd om wat ze zo bijzonder maakt.

En toen keek ik op internet of er ooit in ons land aandacht wordt besteed aan zulke kinderen, en ja hoor: SBS 6 gaat een serie rond kinderen maken in 'Het Zesde Zintuig' . Het zal mij benieuwen of het blik sceptici deze keer ongeopend zal blijven.


(de DVD is Regio 1, en dus hier alleen met een decoder op de computer of met een regioloze DVD speler te bekijken)

GESCHENK

Vandaag werd mijn vertrouwen in de mensheid, dat net als bij u waarschijnlijk regelmatig ernstig gedeukt wordt, op wondere wijze hersteld.
Het zit zo. Bij ons in het winkelcentrum waar ik bij AH boodschappen doe, zit al enige tijd een jongeman vaardig accordeon te spelen. Omdat ik dat instrument zelf bespeel, is het logisch dat ik af en toe bij hem blijf staan om te luisteren en een praatje te maken. Dat laatste valt niet mee, want de man spreekt bijna geen woord Nederlands. Hij is een Bulgaar, en van die taal heb ik geen kaas gegeten.
Maar we begrijpen elkaar, enigszins. Natuurlijk geef ik hem af en toe een euro of twee voor ik wuivend mijn weg vervolg.
In de afgelopen maanden probeerde hij me wel eens deelgenoot van zijn zorgen te maken, maar wat kun je doen?
Ik zocht wat informatie voor hem op op internet, wat adressen waar iemand met zijn twijfelachtige status misschien wat verder mee komt. Maar die informatie is Nederlands en van Bulgaarse informatie snap ik weer niks. Een patstelling.
Vorige week hield hij me weer staande.
Met zijn vochtige donkere ogen op stand 'help' vroeg hij me om € 30.-
O jee. De uitleg begreep ik maar half, maar het kwam er op neer dat hij geld nodig had om zijn pension vooruit te betalen. Kon ik hem helpen? Ik kreeg het echt terug. Volgende week. Erewoord. Cross my heart.
Bijna had ik een zakdoek uit m'n zak getrokken, maar het werd m'n portemonnee.
Met daarin geen € 30.-, maar alleen € 50.- voorhanden.
Dat mocht ook wel, zei hij schappelijk. Ja, dat begreep ik. Nadat ik hem diep in de bruine ogen had gekeken en bedacht dat ik net gek was reikte ik het briefje over. Diepe buiging. Dank, dank, dank! En nogmaals de verzekering dat hij echt...volgende week...
Op weg naar huis met m'n tas vol boodschappen bedacht ik me dat ik dat briefje naar alle waarschijnlijkheid nevernooit meer terug zou zien. Niet dat ik daar ingrijpend armer van zou worden, maar het is toch een hoop geld.
Want zeg nou zelf, als hij de ene week geen € 30.- had, waarom dan de volgende wel € 50.-? Toch?

Thuis vertelde ik het aan niemand, want ik zag de bui al hangen: "Hoe kun je nou zo stóm zijn!" Dat kon ik net zo goed tegen mezelf zeggen, tenslotte.
Dus bedacht ik scenario's: kwaad worden? Hem nooit meer aankijken? Of het laten gaan als straf voor m'n naïviteit? Maar als hij het nou toch terug zou geven. Als de indruk die ik van hem had toch zou kloppen? Waar maakte ik me dan druk om?
Ik besloot van het laatste uit te gaan. Positief denken. Vertrouwen in de eerlijkheid van een half illegale Bulgaar.

Vandaag zag ik hem weer.
Voor ik de winkel inging beduidde hij me onder het spelen dat ik na de boodschappen even langs moest komen. En daar kwam een verfomfaaid briefje van € 50.- uit zijn portemonnee.
Alsjeblieft. Dank je wel.
Zijn ogen nog even vochtig, maar nu van erkentelijkheid.
Ik heb hem een knuffel gegeven en een gebedje omhoog gezonden namens zijn en mijn ziel: dank, dank dank!

FINSE MAGIE

In een boekje over oude en hedendaagse Finse magie vond ik iets over bloedstelpers, waarvan er in Finland ook in deze tijd nog enkele in het telefoonboek staan.

"Het stelpen van bloed doe je met woorden. Het woord is machtig. De stelper spreekt de juiste woorden en het bloed houdt op met vloeien.
Een typische formule is bijvoorbeeld:

Stop, bloed, wees stil,
sta als een muur
wees als een schutting,
het rode bloed van Christus.

Dat schijnt te werken, blijkbaar, behalve voor mensen voor wie de tijd erop zit. Men kan niet de natuurlijke gang van zake beïnvloeden.
Blood stelpen kan alleen geleerd worden aan iemand die jonger is dan jijzelf. Je mag het niet doen voor de grap, en met menstruatie mag je zeker niet experimenteren (!)"

De jongste stelper is geboren in 1948 en woont in de buurt van Helsinki. Haar zoon is in opleiding, dus het vak zal niet uitsterven. In Finland is magie blijkbaar nog zo levend als wat, en veel ervan is verbonden met de natuur en natuurgeesten. Traditioneel kon men ziekten op vele manieren en op elke plaats oplopen, en dus waren er de meest bizarre middelen om er vanaf te komen.
Nog een paar tips:
Last van constipatie? Neem een buigzame wilgentak en maak er een hoepel van.
Giet daar dan drie maal water doorheen, 2 x rechtsom, 1x linksom. Dat werkt gegarandeerd.

Er staat nog veel meer volkswijsheid in het boek, zoals:

Als een baby voor de eerste keer in bad gaat, gooi dan een zilveren muntje in het badwater. Het kind zal dan mooi worden en heldere ogen krijgen.

Kiespijn? Dan is het te hopen dat je je eerste melkkies hebt bewaard. Door die tegen de pijnlijke kies te houden gaat de kiespijn over.....

De vraag is hoe zulke 'recepten' ontstaan. Ooit moet er iemand op een idee gekomen zijn, en toen het hielp, was er een formule geboren. Onwankelbaar vertrouwen in de effectiviteit is het geheim van hun succes. Veel van deze overleveringen zijn te vergelijken met moderne placebo's: geloof in de werking maakt dat het werkt.

PLUMPUDDING

Een van de bekendste voorbeelden van 'toeval', of synchroniciteit, of hoe je't wilt noemen, is dat van de plumpudding. Men vindt dat verhaal in talloze boeken over synchroniciteit van C.G.Jung en anderen, en natuurlijk op internet - niet altijd even nauwkeurig - terug als hét schoolvoorbeeld van een wonderlijke toevalligheid. Maar oorspronkelijk kwam het verhaal uit een boek van de franse sterrenkundige en spiritist Camille Flammarion (1842-1925), en zo werd het in 1900 overgenomen door Het Toekomstig Leven.
Hierbij dus de originele, en daarom enig juiste versie:

Emile Deschamos, een beroemd dichter, wiens naam tegenwoordig niet zoo veel meer gehoord wordt, vertelt, dat toen hij in zijn kinderjaren nog te Orleans vertoefde, hij zich eens bij toeval met een meneer de Fontgibu, een kortelings uit Engeland teruggekeerd uitgewekene, aan tafel bevond, die hem een plum-pudding liet proeven, een gerecht, tot op dat tijdstip in Frankrijk bijna onbekend.

De herinnering aan dien maaltijd was langzamerhand uit zijn geheugen uitgewischt, toen hij, tien jaar later, voorbij een restauratie op den Boulevard Poissonnière komend, daarbinnen een plum-pudding bemerkte, die er verrukkelijk uitzag.
Hij treedt binnen, vraagt er een stuk van en verneemt dat het gebak voor rekening is van een klant.
"Mijnheer de Fontgibu, riep de dame van achter de toonbank, toen zij zijne teleurstelling zag, zoudt gij zo goed willen zijn uw plum-pudding met meneer te deelen?"
Hij had eenige moeite den Heer de Fontgibu te herkennen in dien man, reeds op leeftijd en met gepoederd haar, de uniform van kolonel dragende en die dineerde aan een tafeltje in zijne nabijheid.
De officier schiep er genoegen in, hem een deel van zijn pudding aan te bieden. Vele jaren verliepen, waarin hij noch plum-pudding, noch de Heer de Fontgibu zag.
Eens werd Deschamps op een diner gevraagd, waar men een echt Engelschen plum-pudding eten zou.
Hij nam de uitnodiging aan, maar hij voorspelde de gastvrouw lachende, dat de Heer de Fontgibu van de partij zou zijn, tot groot vermaak van het gehele gezelschap, toen hij de aanleiding daartoe mededeelde. Op den bepaalden dag, gaat hij er heen. Tien genoodigden nemen de 10 plaatsen in, die voor hen bestemd waren, rondom de tafel, waarop een prachtige plum-pudding prijkte. Men begon met hem te plagen met een zekeren Mijnheer de Fontgibu, toen de deur openging en een bediende Mijnheer de Fontgibu aanmeldde.
Een grijsaard, door een bediende ondersteund, trad moeielijk voortstrompelende binnen.
Hij gaat langzaam om de tafel heen, waar hij niemand schijnt te zoeken; zijn voorkomen is dat van iemand, die niet weet, waar hij zich bevindt. Was het een visioen? Was het een grap?
Het was carnavals-tijd. Deschamps geloofde eerst aan eene vermomming. Maar toen de grijsaard hem genaderd was, moest hij erkennen dat het de Heer de Fontgibu in persoon was. "Mijne haren rezen ten berge", schreef hij.
Alles werd opgehelderd: Mijnheer de Fontgibu, insgelijks uitgenoodigd om te komen dineeren bij iemand, die hetzelfde huis bewoonde, had zich een deur vergist.
In deze geschiedenis is waarlijk een serie van gelijktijdigheden, die ons in verlegenheid brengt en men begrijpt den kreet van den schrijver, bij de herinnering aan dit afschrikwekkende feit: "Driemaal in mijn leven plum-pudding en driemaal Mijnheer de Fontgibu! Waarom? Een vierde keer....en ik ben tot alles of tot niets in staat."

WOLF

Utah. Een ranch op een afgelegen plek, die vroeger door Ute Indianen werd bewoond.
Een familie, de Gormans, die begin jaren '90 de ranch hebben gekocht.
Een wolf die de familie een eerste kennismaking biedt met wat ze nog allemaal aan 'weirds' te wachten staat.
Uit: Colm Kelleher, Hunt for the Skinwalker.

Een boek dat zoveel vreemds bevat dat het de lezer nooit meer uit het hoofd zal vallen.

Tom Gorman, als jager bekend met wilde dieren, is bezig de truck uit te laden, als hij een wolf in de verte ziet aankomen.
Het dier is grijs, en ongeveer drie keer zo groot als een normale wolf. Zijn pels is nat van de regen en ruikt naar wild dier. Hij lijkt vreedzaam. Vanaf een meter of 50 staat hij de familie op te nemen.
Misschien iemands huisdier? oppert Gorman's vrouw Ellen.
Zoon Ed aait de wolf, die zich dat met heldere blauwe ogen laat welgevallen.
Iets klopt er niet.
Dat blijkt als de wolf zich bliksemsnel vergrijpt aan een van de kalveren in de omheining. Hij heeft de kop van het dier in zijn kaken en laat niet meer los.
Tom grijpt zijn geweer. Hij pompt verschillende kogels in de flanken van de wolf. Die geeft geen kik. Hij bloedt niet. En hij laat het kalf niet los. Tom brult om het zwaarste geweer dat hij heeft, en wat hij gebruikt om elanden te schieten.
De wolf laat los. Hij schiet nog een keer. De wolf had allang morsdood moeten zijn, maar hij staat nog stevig op zijn enorme poten. Dan loopt hij rustig weg. Geen bloed, geen krimp.
Tom volgt. De sporen van de wolf zijn duidelijk te zien. Tot ze ophouden op een onmogelijke plek. Weg. Wolf weg, sporen weg.
Schokkend.
De familie zal ontdekken dat de ranch het brandpunt is van massa's onverklaarbare verschijnselen. Al hun vee, hun prijs stieren, vallen één voor een ten prooi aan ...wat?
Dan zijn er Ufo's, Sasquasch, apporten, wormholes en nog veel meer. Vier jaar lang is de ranch het onderwerp van goed opgezet wetenschappelijk onderzoek. Zonder duidelijk resultaat. De vele detectoren en camera's staan altijd daar waar het net niet gebeurt.

De Trickster in actie.
De Gormans verhuizen tenslotte, zeer tegen hun zin. Capitulatie voor het Onbekende. Een afgang.
Het geld voor onderzoek is op.
Een plek waar dimensies elkaar raken?

O GOD, DAT GELOOF

In Amerika gelooft men. Dat is mooi. Ongetwijfeld zouden velen willen dat dat in Nederland ook zo was.
De excessen van obsessief geloof worden regelmatig onder onze aandacht gebracht, en niet alleen van het Christendom. Sommigen weten gewoon geen maat te houden.

Tijd om even aandacht te besteden aan een typisch Amerikaanse uitwas. Een van de vele, maar deze is echt behoorlijk excentriek, en daarom ook behoorlijk grappig.

Henry Harrison Mayes voerde een 70 jaar lange campagne in alle staten van Amerika, vanuit zijn thuisbasis in Middlesboro, Kentucky.
Mayes, geboren in 1898, had in 1917 een bijzondere ervaring van goddelijke interventie die hem het leven redde. Sindsdien wijdde hij zijn leven aan arbeid voor de Heer. In 1986 overleed hij, om regelrecht ten hemel te stijgen.
Mayes deed vooral van God spreken door borden te vervaardigen met "VERZOEN U MET GOD", en "JEZUS REDT" erop.
Na verloop van tijd kwamen daar slogans bij als "WAAR DENKT U DE EEUWIGHEID DOOR TE BRENGEN?" en "ADVERTEREND VOOR GOD SINDS 1918".
Toen het moeilijker werd om overal hout en beton heen te slepen ging Mayes over tot het stoppen van boodschappen in flessen. Bij elkaar wierp hij er 50.000 in de wateren van de aarde, en hij stuurde NASA borden met teksten die hij graag op de Maan geplant zou zien. En tzt op andere planeten, natuurlijk.
Mayes leefde in zijn missie. Zijn huis was in de vorm van een kruis gebouwd en het dak was met teksten beschilderd, zodat ook passerende vliegtuigen zijn boodschap niet kon ontgaan.
Al is Mayes zelf al 20 jaar dood, veel van zijn borden staan nog steeds langs de wegen en een gigantisch electrisch verlicht kruis staat op een berg bij Middlesboro.

EEN MYSTIEKE ERVARING

In 'Gifts of Unknown Things' vertelt bioloog en auteur Lyall Watson (1939-2008) over een verschijnsel dat hij waarnam vanuit een kleine boot ergens in de wateren van Indonesië. Een mystieke ervaring waar hij geen wetenschappelijke verklaring voor had maar die hem diep aangreep. Omwille van de leesbaarheid is het fragment wat ingekort.

Veel zeelieden hebben waarnemingen gerapporteerd van enorme, lichtgevende roterende wielen, honderd meter in doorsnee, net onder de oppervlakte van de Indische Oceaan.
De meest waarschijnlijk verklaring voor deze fenomenen is dat het een soort lichtgevend plankton is. Maar zelfs wanneer de oorzaak van de meeste min of meer verklaard is, blijven er toch verschijnselen die minder makkelijk te classificeren zijn.
Dat zijn degenen die een meer compacte vorm hebben en die zich op een bewustere manier schijnen te bewegen.

Het wiel dat onder onze boot verscheen werd groter naarmate het dichter bij de oppervlakte kwam.
De zeelieden waren in paniek. Eentje rende van de ene naar de andere kant in de hoop van de boot te kunnen springen, de ander weigerde te kijken, en bad om bescherming.
Ik probeerde wanhopig om details te zien, iets wat me houvast gaf met welk organisme we hier te maken hadden, zodat ik een gedegen beschrijving kon geven aan collega's. Maar er was niets. Als bioloog was ik hier een totale mislukking, maar als biologisch systeem functioneerde ik prima.
Ik was niet bang. Er was een diep gevoel van uitverkoren zijn, een soort synthese van vereerd voelen en ontzag hebben, een ervaring die ik meestal associeer met de nabijheid van de grote walvissen. Een combinatie van ' Wat een geluk!' en 'Waarom ik?'

Mijn beleving van dat licht was overweldigend. Het leefde, en ik ben ervan overtuigd dat het bewust was. Gedurende de tijd dat het wiel zich onder de boot bevond voelde ik een presentie, een innerlijke zekerheid van leven, zoals je dat kunt hebben wanneer je wakker wordt in het donker en je weet zeker dat er iemand in de kamer aanwezig is.
Ik voelde in het wezen een zekere mate van verbaasde herkenning, alsof je iemand die je allang kent van foto's voor de eerste keer persoonlijk ontmoet .

Het duurde niet lang.
Toen dat ongrijpbare contact was gelegd, trok het licht zich samen en schoot met een enorme snelheid terug in de duisternis van de diepte.
We waren weer alleen - en ik voelde behoefte om te huilen.

zaterdag 20 februari 2010

DE JINX VAN 26 AUGUSTUS

Dit stukje vond ik in 'Het Toekomstig Leven' van 1907' . Als het allemaal waar is, moet dit wel de meest door toevalligheden achtervolgde man zijn in de geschiedenis van het menschdom...een beklagenswaardigen pechvogel....

De heer David Wilson leeft in zeer bijzondere positie. Niet alleen houdt hij, wat men zou kunnen noemen, het record voor ongelukken, maar ook dat van een samentreffen daarvan. Het merkwaardigste is echter, dat zij steeds voorvallen op den zelfden dag van het jaar.
Hij werd geboren te Banwen Mountains bij Glyneath in Wales in 1846 en is steenkool-mijnwerker van beroep.
Op 26 Aug. 1857, tien jaar oud, brak hij den voorvinger der rechterhand.
Toen hij 12 jaar oud was, op 26 Aug. 1859, viel hij van het paard en brak zijn linkerbeen onder de knie. Op 26 Aug. van het volgend jaar brak hij beide beenderen van zijn linker onderarm, terwijl hij struikelde en op een steen terechtkwam. Op 26 Aug. van het volgend jaar, toen hij dus 14 was, brak hij opnieuw zijn linkerbeen boven den enkel. Zijn voet was tusschen een stang gekomen en hij viel voorover. Het volgende jaar, op 26 Aug., brak hij beide beenen; het rechter was dermate gekwetst, dat het moest worden afgezet. Dit ongeluk gebeurde onder den grond, tengevolge van een duw van een paard, dat door een kolentram werd aangereden. Hij had dus 5 breuken in 5 jaren, waarvan hij de laatste 4 in opeenvolgende jaren had opgedaan.

Allen geschiedden op 26 Aug.
Daarna kwam hij tot de overtuiging, dat er eenig verband moest bestaan tusschen den datum en de ongelukken en hij besloot voortaan op die dag vrij te nemen. Aldus geschiedde 28 achtereenvolgende jaren. In 1890 echter vergat hij dien datum, en ging als gewoon aan het werk. Het resultaat was dat hij zijn overblijvend (linker) been, thans voor de vierde maal brak. Dit werd veroorzaakt door het instorten van een gedeelte van het dak van een tunnel, terwijl hij aan het werk was in de Risca-mijn. De heer W. is een stevig gebouwd man, sedert 25 jaar geheelonthouder.

uit 'The Strand Magazine' Jan. 1907, overgenomen in 'Het Toekomstig Leven', febr 1907

ACOUSTIC KITTY

Soms kun je je afvragen of we met z'n allen niet van God los zijn.
Geen experiment is nog onheilig genoeg om geen doorgang te vinden.
Zo zijn dieren door de CIA op alle manieren, wreed en volslagen ongevoelig voor hun rechten, op de proef gesteld om het Amerikaanse landsbelang te dienen.

Misschien een puntje ter overweging nu Balkenende zo vreselijk inzit met z'n trouw aan de Amerikanen.
Laat die maar schuiven, zou ik zeggen, hoewel Obama een goeie jongen lijkt.

In Darklore 4, een jaarlijkse zeer te prijzen uitgave waaraan menig kopstuk in het veld van 'weird' een bijdrage levert, staat een artikel over dieren en Security van Nick Redfern.
Het voert te ver om alles hier weer te geven, maar één verhaal doet wat mij betreft de deur dicht.

Het leek de heren van de CIA tijdens de Koude Oorlog een uitstekende gedachte om een kat als wandelende afluisterapparatuur te gebruiken. Knuffel knuffel, en intussen wordt ieder gesprekje, iedere slurp, iedere neuspeuter geregistreerd. Oei, wat een geweldig idee. Mensen verdenken elkaar, maar wie verdenkt pussy?
Tja. Dat idee moest getest worden. En een kat kun je niet met een bug op z'n lijf laten rondlopen, dus sneed men er een open en bracht de nodige electronica in.
De kat werd losgelaten in een park en registreerde de gesprekken van mensen die dachten ongehoord te blijven.
Maar toen het dier honger kreeg nokte het af. Operatief verwijderde men het hongergevoel.
Intussen had de kat, die Acoustic Kitty werd genoemd zo'n 10 miljoen dollar aan behandelingen en research gekost; geld van de Amerikaanse 'taxpayer' , waar ze in dat land zo graag mee schermen.
Maar toen kwam de klap.


Bij een volgende proef werd de kat uit de auto gezet....en overreden.

HERREZEN?

In vroeger jaren werd de diagnose 'dood' nog wel eens ten onrechte gesteld, wat leidde tot veel ellende, vooral voor de prematuur begraven levende, die in de kist wakker werd.
De angst om levend begraven te worden leidde daarom tot veel bizarre uitvindingen om dat gruwelijke lot uit te sluiten.

Hier een antiek bericht uit het nieuws van 1901, waarin het onheil op de nipper werd voorkomen....

Op 17 augustus 1901 trokken donkere wolken samen boven Hanston, Texas, terwijl een door paarden getrokken lijkkoets in een plechtige processie naar het kerkhof reed. In de lijkkoets, in een metalen kist, lag het lichaam van de 5 jaar oude dochter van Samuel Mc Preaz, een lokale boer.
Toen de lucht betrok zagen de treurenden een 'merkwaardig, zacht geel licht' in de lucht. Toen was er een donderslag en een bliksemschicht, die de koets trof, en paarden en koetsier knock out sloeg.
De kist barste open. Het dode meisje zat rechtop en huilde om haar moeder.
"Haar ouders geloven dat de bliksemschikt was gezonden als een wonder, en de mensen uit de omgeving fluisteren erover", meldde de krant Cincinnati Enquirer. Artsen verklaren dat het meisje in een cataleptische toestand was en dat de schok haar deed ontwaken, maar veel mensen geloven dat ze echt dood was en weer tot leven is gekomen.
Het geloof in het mirakel wordt nog versterkt doordat niemand gedood werd of gewond raakte bij de levenbrengende blikseminslag.

HET ONTSTAAN VAN EEN WONDER

uit: Alexandra David- Neel ◄, Mystiek en Magie in Thibet, vert. J.H.W.Boelens (1938)

Op een stormachtige dag bevond een koopman zich op weg met zijn karavaan.
Een rukwind nam zijn hoed op en deed die ergens tussen het struikgewas terechtkomen.
Als men op die manier zijn hoofddeksel verliest, moet men het volgens de Tibetanen niet weer oprapen, daar dat ongeluk brengt. Gehoorgevend aan dat bijgeloof, liet de koopman het dan ook liggen.
Het was een slappe vilten hoed, met twee oorkleppen uit bond eraan. Toen hij daar zo enigszins platgedrukt en half verborgen in de struiken hing, was zijn vorm bijna niet meer te herkennen.
Toen enige weken later tegen het vallen van de avond een andere man langs dezelfde plek kwam, meende hij daar vaag een gedaante te onderscheiden die zich in het struikgewas verborgen scheen te houden.
Daar hij niet een van de moedigsten was, versnelde hij de pas en maakte zich uit de voeten. In het eerste dorp dat hij de volgende dag bereikte, vertelde hij 'iets vreemds' te hebben gezien, dat zich op enige afstand van de weg in het kreupelhout verborgen had gehouden.
Naarmate de tijd verstreek, kwamen er andere reizigers voorbij, die eveneens op die plaats een zonderling voorwerp, waarvan ze de eigenlijke aard niet konden vaststellen, opmerkten en dat in hetzelfde dorp vertelden.
En zo merkten achtereenvolgens nog verschillende anderen het onschuldige hoofddeksel op en brachten het onder de aandacht van dorps- en streekbewoners.
Intussen hadden al die tijd zon, regen en stof hun werk gedaan, het vilt van de hoed doen verschieten en de oorkleppen doen omkrullen, zodat ze uit de verte gezien wel iets weg hadden van de harige oren van een of ander dier. Het uiterlijk aanzien van de langzamerhand tot een vod geworden hoed was daar natuurlijk des te zonderlinger door geworden.
Nu werden dan ook de reizigers en pelgrims die van de andere kant af het dorp binnenkwamen al gewaarschuwd dat er aan de bosrand 'iets' op de loer lag dat evenmin een mens als een dier was, en dat men dus op zijn hoede moest zijn. Sommigen opperden het denkbeeld dat dit 'iets' wel eens een demon kon zijn, en zo werd het tot dusver naamloze voorwerp al spoedig bevorderd tot de rang van een duivel.
Daar er steeds meer mensen kwamen die de oude hoed zagen en er over spraken, duurde het niet lang meer of het hele land hield zich bezig met de in het bos verborgen 'demon' .
Nu gebeurde het dat op zekere dag enige reizigers het vod zagen bewegen, terwijl het enige tijd later weer andere reizigers toescheen dat het zich trachtte los te maken uit de doornen waarin het verward was geraakt; tenslotte zette het enige voorbijgangers achterna, die dol van schrik de benen namen.
De oude hoed was bezield geworden door de invloed van de talloze gedachten die erop geconcentreerd werden.

Dit verhaal, dat naar men verzekert op waarheid berust, wordt telkens weer naverteld als een voorbeeld van de macht der gedachtenconcentratie, zelfs al geschiedt die concentratie onbewust, en al is ze niet gericht op een scherp omlijnd doel.